Συνέβη λίγο νωρίτερα και είπα να κάτσω να το γράψω...
Είναι 6 Δεκεμβρίου του 2020. Ο καιρός είναι μουντός, συννεφιασμένος, δύστροπος. Κοιμήθηκα αργά και ξύπνησα νωρίς. Πολύ νωρίς! Όσο η μέρα κυλούσε, ένοιωθα ένα παγερό άγγιγμα στην καρδιά μου. Είχα πιει το προηγούμενο βράδυ μέχρις εσχάτων, αλλά δε μέθυσα. Πεινούσα όμως τρομερά. Είχα ένα κοτόπουλο και το έψησα στο γκριλ για πιο γρήγορα. Έφαγα με βουλιμία, αντί να κάτσω να το απολαύσω. Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, πήγα στο σαλόνι και έβαλα τα CD του Παύλου Σιδηρόπουλου και της Σπυριδούλας στη σειρά. Πάτησα το play και άκουσα τη φωνή του.
- 30 χρόνια χωρίς εσένα σήμερα Παύλο, είπα δυνατά υψώνοντας το ποτήρι μου. Καλή τύχη μάγκα! Είθε τίποτα να μην ταράξει τον ύπνο σου.
Το μπουκάλι με το κρασί άδειαζε γρήγορα. Η μουσική και οι στίχοι του γέμιζαν το μυαλό μου με αλλόκοτα αισθήματα και περίεργες σκέψεις. Αναμνήσεις ονείρων αναμεμιγμένες με την πραγματικότητα...
"Όταν θ’ αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις. Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου, τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής!"
Μιλούσε για μια Κάθυ που είχε γνωρίσει ο Παύλος. Μα χωρίσανε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και μετά ήρθε η Γιόλα. Αυτή τον έθισε στην ηρωίνη. Αλλά αν δεν εθιζόταν, θα έγραφε τη μουσική και τους στίχους που έγραψε;
- Σου έχω μιλήσει στο μνήμα σου Παύλο. Έχω πάει και στο Παρίσι για να μιλήσω στον Τζιμ και τον Μποντλαίρ. Ποια ήταν η πιο όμορφη απ' όλες;
Μέσα στον κυκεώνα των σκέψεων δεν εμφανίζονται οι κοπέλες που αγάπησα, αλλά η ηρωίδες των παραμυθιών. Η όμορφη του κόσμου από τα ελληνικά, η Μαρία Μοριέβνα από τα ρώσικα, η Μπαντρ ουλ Μπουντούρ από τα παραμύθια της Χαλιμάς. Τις Χιονάτες και τις Σταχτοπούτες δεν τις πιάνω. Τις είχα δει σε ζωγραφιές και δε μου αρέσανε. Κάποια μου έλειπε. Ποια; Η Αισέ του Ναζίμ Χικμέτ. Μα ήταν μικρή σε ηλικία. Σίγουρα τα χρόνια θα πέρασαν και θα ομόρφυνε περισσότερο.
Το κουδούνι της πολυκατοικίας χτύπησε και άνοιξα χωρίς να κοιτάξω. Λίγο αργότερα η εξώθυρα. Πήγα σα χαμένος στην πόρτα. Μπροστά μου εμφανίστηκε μια παλιά πολύ καλή μου φίλη. Η Καλλιστώ. Μάτια θλιμμένα. Βαλίτσες παντού. Πέφτει στην αγκαλιά μου και κλαίει. Επιτέλους συγκεντρώνομαι.
- Τι έγινε;
- Με απάτησε. Τον έπιασα στα πράσα.
- Έχεις βάλει τίποτα στο στόμα σου; Έχω κοτόπουλο.
Με κοιτάει. Ξέρει ότι πρώτα σκέφτομαι την υγεία της. Έφυγε από το Λος Άντζελες και ήρθε στην Αθήνα. Και από εκεί γραμμή στο σπίτι μου. Βάζω τις βαλίτσες μέσα. Τη βοηθάω να καθίσει στον καναπέ και ο Παύλος τραγουδά για τις σχέσεις του. Πηγαίνω στην κουζίνα και της φέρνω σε δίσκο ένα μπούτι από κοτόπουλο. Αφού φάει τις γεμίζω ένα ποτήρι με κρασί. Δε μιλάμε αλλά συνεννοούμαστε.
- 30 χρόνια ε; ρωτάει μετά από αρκετή ώρα.
- Ναι.
- Θυμάσαι που τον είχαμε δει πέντε μήνες πριν πεθάνει;
- Τον προλάβαμε.
Δε θέλει να μου μιλήσει για το μαλάκα τον άντρα της. Απορώ… πώς την απάτησε; Ποιος ηλίθιος θα απατούσε μια τόσο όμορφη γυναίκα; Και όχι μόνο εξωτερικά όμορφη, αλλά και εσωτερικά. Ο χαρακτήρας της, οι σκέψεις της, τα αισθήματα της.
Η Καλλιστώ έχει συνέρθει κάπως από τη θλίψη. Τώρα απλά μοιραζόμαστε σιωπηρά τη συντροφιά ο ένας του άλλου, αργοπίνοντας το κρασί. Έχει κουρνιάσει δίπλα μου και βρέθηκε στην αγκαλιά μου.
- Να μ' αγαπάς... όσο μπορείς να μ' αγαπάς...
Λες και ο Παύλος μέσα από το μνήμα του να παίζει μόνο για εμάς. Τα χείλη της βρήκαν τα δικά μου και έσμιξαν με πάθος που είχα ζήσει μόνο δύο φορές στη ζωή μου. Το σύμπαν ανατινάχτηκε και τα πάντα γύρω μου εξαφανίστηκαν. Όταν οι γλώσσες μας σταμάτησαν να χορεύουν, κοιταχτήκαμε στα μάτια. Δεν υπήρχε λαγνεία, αλλά πόθος. Πόθος για κάτι έντονο. Για ένα συναίσθημα που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου και του τόπου. Και οι δύο το θέλαμε. Δεν ήταν σεξ εκδίκησης για την Καλλιστώ, ούτε και παρηγοριάς για εμένα. Κοντά 35 χρόνια φιλίας και δεν είχαμε αγγίξει τόσο παράφορα ο ένας τον άλλο.
- Πάνω σου άτσαλα, σώματα θα προσγειωθούν. Γι' αυτό γίνε εσύ χώμα γόνιμο, άδοξα τ' άνθη τους πριν μαραθούν.
Δε θυμάμαι πως τα ρούχα μας εξαφανίστηκαν. Δε θυμάμαι να ανάβω τα καλοριφέρ. Το μόνο που θυμάμαι είναι πόσο τέλεια και συγχρονισμένα ήταν τα σώματα μας. Πώς βρίσκονταν μεταξύ τους όλες οι απολήξεις μας. Θυμάμαι να εκτοξευόμαστε κι οι δυο μαζί ταυτόχρονα στο άπειρο, ενωμένοι σαν μία οντότητα, με μια θέληση. Ω επουράνια πλάσματα! Η έκσταση που ζήσαμε ήταν απίστευτη, κοινή και σχεδόν ατέλειωτη. Τελειώσαμε ταυτόχρονα και δυνατά. Και όσο εκείνη συνέχιζε να πετάει στα ουράνια, βρήκα τη δύναμη να τη βρω ακόμα δύο φορές.
Το ραδιόφωνο είχε πάψει να παίζει μουσική, αλλά εμείς ακούγαμε με τις καρδιές μας.
Η Καλλιστώ είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και κοιμάται. Εγώ κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και καθώς γράφω αυτή την ιστορία, γυρνάω το κεφάλι μου για να την αντικρίσω. Έχει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της και φαίνεται σαν να λάμπει. Νοιώθω πως ξεχειλίζω από χαρά και ευτυχία. Δε μπορώ να τη συγκρατήσω μέσα μου γι' αυτό και την καταγράφω εδώ. Τη μοιράζομαι με εσένα αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια... μα λυπάμαι που δε μπορώ να περιγράψω τις σκηνές του πάθους που ζήσαμε. Το αφήνω στους καθενός τη φαντασία. Το μόνο που μπορώ να πω είναι μαγεία. Ακόμα και για εμένα που το έζησα, δε βρίσκω λόγια να το περιγράψω.
Τέτοιες στιγμές εύχομαι σε όλες και σε όλους.
Copyright protected OW ref: 180515
- 30 χρόνια χωρίς εσένα σήμερα Παύλο, είπα δυνατά υψώνοντας το ποτήρι μου. Καλή τύχη μάγκα! Είθε τίποτα να μην ταράξει τον ύπνο σου.
Το μπουκάλι με το κρασί άδειαζε γρήγορα. Η μουσική και οι στίχοι του γέμιζαν το μυαλό μου με αλλόκοτα αισθήματα και περίεργες σκέψεις. Αναμνήσεις ονείρων αναμεμιγμένες με την πραγματικότητα...
"Όταν θ’ αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις. Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου, τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής!"
Μιλούσε για μια Κάθυ που είχε γνωρίσει ο Παύλος. Μα χωρίσανε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και μετά ήρθε η Γιόλα. Αυτή τον έθισε στην ηρωίνη. Αλλά αν δεν εθιζόταν, θα έγραφε τη μουσική και τους στίχους που έγραψε;
- Σου έχω μιλήσει στο μνήμα σου Παύλο. Έχω πάει και στο Παρίσι για να μιλήσω στον Τζιμ και τον Μποντλαίρ. Ποια ήταν η πιο όμορφη απ' όλες;
Μέσα στον κυκεώνα των σκέψεων δεν εμφανίζονται οι κοπέλες που αγάπησα, αλλά η ηρωίδες των παραμυθιών. Η όμορφη του κόσμου από τα ελληνικά, η Μαρία Μοριέβνα από τα ρώσικα, η Μπαντρ ουλ Μπουντούρ από τα παραμύθια της Χαλιμάς. Τις Χιονάτες και τις Σταχτοπούτες δεν τις πιάνω. Τις είχα δει σε ζωγραφιές και δε μου αρέσανε. Κάποια μου έλειπε. Ποια; Η Αισέ του Ναζίμ Χικμέτ. Μα ήταν μικρή σε ηλικία. Σίγουρα τα χρόνια θα πέρασαν και θα ομόρφυνε περισσότερο.
Το κουδούνι της πολυκατοικίας χτύπησε και άνοιξα χωρίς να κοιτάξω. Λίγο αργότερα η εξώθυρα. Πήγα σα χαμένος στην πόρτα. Μπροστά μου εμφανίστηκε μια παλιά πολύ καλή μου φίλη. Η Καλλιστώ. Μάτια θλιμμένα. Βαλίτσες παντού. Πέφτει στην αγκαλιά μου και κλαίει. Επιτέλους συγκεντρώνομαι.
- Τι έγινε;
- Με απάτησε. Τον έπιασα στα πράσα.
- Έχεις βάλει τίποτα στο στόμα σου; Έχω κοτόπουλο.
Με κοιτάει. Ξέρει ότι πρώτα σκέφτομαι την υγεία της. Έφυγε από το Λος Άντζελες και ήρθε στην Αθήνα. Και από εκεί γραμμή στο σπίτι μου. Βάζω τις βαλίτσες μέσα. Τη βοηθάω να καθίσει στον καναπέ και ο Παύλος τραγουδά για τις σχέσεις του. Πηγαίνω στην κουζίνα και της φέρνω σε δίσκο ένα μπούτι από κοτόπουλο. Αφού φάει τις γεμίζω ένα ποτήρι με κρασί. Δε μιλάμε αλλά συνεννοούμαστε.
- 30 χρόνια ε; ρωτάει μετά από αρκετή ώρα.
- Ναι.
- Θυμάσαι που τον είχαμε δει πέντε μήνες πριν πεθάνει;
- Τον προλάβαμε.
Δε θέλει να μου μιλήσει για το μαλάκα τον άντρα της. Απορώ… πώς την απάτησε; Ποιος ηλίθιος θα απατούσε μια τόσο όμορφη γυναίκα; Και όχι μόνο εξωτερικά όμορφη, αλλά και εσωτερικά. Ο χαρακτήρας της, οι σκέψεις της, τα αισθήματα της.
Η Καλλιστώ έχει συνέρθει κάπως από τη θλίψη. Τώρα απλά μοιραζόμαστε σιωπηρά τη συντροφιά ο ένας του άλλου, αργοπίνοντας το κρασί. Έχει κουρνιάσει δίπλα μου και βρέθηκε στην αγκαλιά μου.
- Να μ' αγαπάς... όσο μπορείς να μ' αγαπάς...
Λες και ο Παύλος μέσα από το μνήμα του να παίζει μόνο για εμάς. Τα χείλη της βρήκαν τα δικά μου και έσμιξαν με πάθος που είχα ζήσει μόνο δύο φορές στη ζωή μου. Το σύμπαν ανατινάχτηκε και τα πάντα γύρω μου εξαφανίστηκαν. Όταν οι γλώσσες μας σταμάτησαν να χορεύουν, κοιταχτήκαμε στα μάτια. Δεν υπήρχε λαγνεία, αλλά πόθος. Πόθος για κάτι έντονο. Για ένα συναίσθημα που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου και του τόπου. Και οι δύο το θέλαμε. Δεν ήταν σεξ εκδίκησης για την Καλλιστώ, ούτε και παρηγοριάς για εμένα. Κοντά 35 χρόνια φιλίας και δεν είχαμε αγγίξει τόσο παράφορα ο ένας τον άλλο.
- Πάνω σου άτσαλα, σώματα θα προσγειωθούν. Γι' αυτό γίνε εσύ χώμα γόνιμο, άδοξα τ' άνθη τους πριν μαραθούν.
Δε θυμάμαι πως τα ρούχα μας εξαφανίστηκαν. Δε θυμάμαι να ανάβω τα καλοριφέρ. Το μόνο που θυμάμαι είναι πόσο τέλεια και συγχρονισμένα ήταν τα σώματα μας. Πώς βρίσκονταν μεταξύ τους όλες οι απολήξεις μας. Θυμάμαι να εκτοξευόμαστε κι οι δυο μαζί ταυτόχρονα στο άπειρο, ενωμένοι σαν μία οντότητα, με μια θέληση. Ω επουράνια πλάσματα! Η έκσταση που ζήσαμε ήταν απίστευτη, κοινή και σχεδόν ατέλειωτη. Τελειώσαμε ταυτόχρονα και δυνατά. Και όσο εκείνη συνέχιζε να πετάει στα ουράνια, βρήκα τη δύναμη να τη βρω ακόμα δύο φορές.
Το ραδιόφωνο είχε πάψει να παίζει μουσική, αλλά εμείς ακούγαμε με τις καρδιές μας.
Η Καλλιστώ είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και κοιμάται. Εγώ κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και καθώς γράφω αυτή την ιστορία, γυρνάω το κεφάλι μου για να την αντικρίσω. Έχει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της και φαίνεται σαν να λάμπει. Νοιώθω πως ξεχειλίζω από χαρά και ευτυχία. Δε μπορώ να τη συγκρατήσω μέσα μου γι' αυτό και την καταγράφω εδώ. Τη μοιράζομαι με εσένα αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια... μα λυπάμαι που δε μπορώ να περιγράψω τις σκηνές του πάθους που ζήσαμε. Το αφήνω στους καθενός τη φαντασία. Το μόνο που μπορώ να πω είναι μαγεία. Ακόμα και για εμένα που το έζησα, δε βρίσκω λόγια να το περιγράψω.
Τέτοιες στιγμές εύχομαι σε όλες και σε όλους.
Copyright protected OW ref: 180515
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.