Αρχίζω να τρέμω ολόκληρη και είναι πολύ εύκολο να το καταλάβει, ενώ την ίδια ώρα μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα μου. Σπρώχνουμε δυνατά και είναι έτοιμος να χύσει. Δε σταματάει και με τα δάκτυλά του να περιεργάζονται γρήγορα κάθε σημείο του σώματός μου νιώθω πως δεν αργώ να τελειώσω κι εγώ.
Η σκηνή πάλεται από τη μουσική. Δεν ξέρω τον τραγουδιστή αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Το κοινό στέκεται όρθιο και εγώ αρχίζω να κουνιέμαι μόνη μου στον ρυθμό νιώθοντας έντονα την απουσία του Νίκου. Η ματιά μου πέφτει σε ένα ψηλό, γεροδεμένο αγόρι δίπλα μου και νιώθω τους παλμούς της καρδιάς μου να αυξάνουν γρήγορα. Έχω την αίσθηση πως κάπου έχω ξαναδεί αυτά τα μάτια.
Η Πρώτη Επαφή
Στο προαύλιο του σταδίου έχουν στηθεί δεκάδες μικρά μαγαζάκια γεμάτα με κάθε λογής αναμνηστικά. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί σε ένα ζευγάρι κόκκινα σκουλαρήκια όμως ήμουν σίγουρη πως είχα δώσει και τα τελευταία μου ευρώ για να αγοράσω το εισιτήριο της συναυλίας. Το τηλέφωνο μου άρχισε να χτυπάει χαλώντας κάθε όμορφη σκέψη που είχα εκείνη τη στιγμή στο μυαλό μου. Ήταν ο Νίκος που με βιαστική και δήθεν θλιμένη φωνή ζητούσε συγνώμη γιατί δεν ερχόταν τελικά στο ραντεβού μας. Η απόλυτη μοναξιά ανάμεσα σε 10.000 κόσμο που έκοβε βόλτες λίγο πριν περάσει τον έλεγχο των εισιτηρίων για να εισέλθει στο στάδιο.
Ενώ έχω αποφασίσει ότι πρέπει να προχωρήσω και εγώ με το πλήθος, νιώθω κάποιος να τραβάει τη ζακέτα από την μέση μου. Γυρίζω ασυναίσθητα και έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ψηλό μελαχρινό αγόρι, όχι μεγαλύτερο από 25 χρονών. « Συγνώμη» μου λέει. Χαμογελάει και δείχνει με το δάκτυλό του τη ζώνη του που είχε μπλεχτεί στο μανίκι της ζακέτας μου. Είμαστε πλέον πολύ κοντά και δεν αφήνει το χρόνο να πάει χαμένος. «Παύλος» μου λέει και προσπαθεί να ξεκολήσει τη ζώνη του. Του αφήνω ένα πλατύ χαμόγελο και παίρνω τον δρόμο για το εσωτερικό του σταδίου.
Ένα πεινασμένο φιλί ανάμεσα στο πλήθος
Η συναυλία έχει ξεκινήσει και ο κόσμος δείχνει να το απολαμβάνει. Το ίδιο και εγώ παρά το γεγονός ότι ο Νίκος δεν ήταν μαζί μου. Χόρευα στο ρυθμό της μουσικής με τα μάτια κλειστά, ταξιδεύοντας στον ήχο του αγαπημένου μου συγκροτήματος. Ξαφνικά νιώθω πίσω μου κάποιον να με συνοδεύει σε κάθε μου λύκνισμα. Μία καυτή ανάσα στο λαιμό με κάνει να ανάψω κατευθείαν. Γυρίζω σαστισμένη και αντικρίζω ένα χαμόγελο που θα ορκιζόμουν ότι το είχα ξαναδεί χίλιες φορές. Ήταν ο Παύλος, το αγόρι που με ακολούθησε μέχρι την αρένα του σταδίου για να χορέψει μαζί μου. Το παραδέχομαι πως εντυπωσιάστηκα. Δεν χάνω χρόνο και τον φιλάω ενώ ο ίδιος χώνει όλο και πιο βαθιά τα χέρια του μέσα από το τζίν μου. Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός σκέφτηκα ενώ ρούφηξα την κοιλιά μου όσο μπορούσα για να χωρέσουν πιο μέσα τα χέρια του. Τα δάχτυλά του παίζουν ήδη με το βρεγμένο μου μουνάκι και ένα ρίγος έχει αρχίσει να διαπερνάει το σώμα μου από άκρη σε άκρη.
Με μία απότομη κίνηση έχουμε βρεθεί κάτω από τη σκηνή. Από πάνω μας οι τραγουδιστές ξεσηκώνουν το πλήθος όμως εμένα δεν μου καίγεται καρφάκι για το τι γίνεται πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες. Ο Παύλος έχει πάρει θέση πίσω μου ενώ αισθάνομαι τα χείλη του να δαγκώνουν το λαιμό μου. Χαϊδεύω το καβάλο του παντελονιού του και νιώθω το καυλί του να πιέζει με δύναμη τα κωλομέρια μου. Χωρίς να το καταλάβω το παντελόνι μου βρίσκεται στα γόνατα και τα δάχτυλα του Παύλου χαιδεύουν κάθε ελεύθερη τρύπα του σώματός μου. Τώρα πλέον νιώθω το σκληρό πουλί του να με χαιδεύει βασανιστικά. Μπαίνει με φόρα μέσα μου και ένα απαλό χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου.
Το πλήθος ζητοκραυγάζει όμως εγώ έχω αρχίσει ήδη να ζαλίζομαι από την ηδονή. Δεν με νοιάζει αν κάποιος μπορεί να μας δει αυτή τη στιγμή ενώ κουνιέμαι ασταμάτητα στον ρυθμό της μουσικής. Σκύβει στην πλάτη μου και με δαγκώνει ελαφρά στη μέση. Τώρα ο πούτσος του είναι ακόμα πιο σκληρός και καταλαβαίνω πως αργά ή γρήγορα θα χύσει. Γυρίζω και με επιδέξιες κινήσεις αρχίζω να ρουφάω αυτό το μεγάλο, άτριχο καυλί. Μία πνιχτή κραυγή από τον Παύλο και όλα τελείσαν με τον ιδανικότερο τρόπο.
Μία ματιά, ένα χαμόγελο και όλα φαίνεται πως είχαν τελειώσει κάτω από τη σκηνή με τον ιδανικότερο τρόπο. Ντυθήκαμε βιαστηκά και σε ένα λεπτό βρισκόμασταν πίσω στην αρένα του σταδίου χορεύοντας στον ρυθμό της μουσικής. Γύρισα να τον κοιτάξω, όμως ο Παύλος δεν βρισκόταν πια πίσω μου. Χάθηκε στο πλήθος με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο που εμφανίστηκε μπροστά μου εκείνο το απογευματάκι. Μόνο η μυρωδιά του στο μπλουζάκι μου έμεινε να μου θυμίζει εκείνη τη μοναδική εμπειρία.
Η σκηνή πάλεται από τη μουσική. Δεν ξέρω τον τραγουδιστή αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Το κοινό στέκεται όρθιο και εγώ αρχίζω να κουνιέμαι μόνη μου στον ρυθμό νιώθοντας έντονα την απουσία του Νίκου. Η ματιά μου πέφτει σε ένα ψηλό, γεροδεμένο αγόρι δίπλα μου και νιώθω τους παλμούς της καρδιάς μου να αυξάνουν γρήγορα. Έχω την αίσθηση πως κάπου έχω ξαναδεί αυτά τα μάτια.
Η Πρώτη Επαφή
Στο προαύλιο του σταδίου έχουν στηθεί δεκάδες μικρά μαγαζάκια γεμάτα με κάθε λογής αναμνηστικά. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί σε ένα ζευγάρι κόκκινα σκουλαρήκια όμως ήμουν σίγουρη πως είχα δώσει και τα τελευταία μου ευρώ για να αγοράσω το εισιτήριο της συναυλίας. Το τηλέφωνο μου άρχισε να χτυπάει χαλώντας κάθε όμορφη σκέψη που είχα εκείνη τη στιγμή στο μυαλό μου. Ήταν ο Νίκος που με βιαστική και δήθεν θλιμένη φωνή ζητούσε συγνώμη γιατί δεν ερχόταν τελικά στο ραντεβού μας. Η απόλυτη μοναξιά ανάμεσα σε 10.000 κόσμο που έκοβε βόλτες λίγο πριν περάσει τον έλεγχο των εισιτηρίων για να εισέλθει στο στάδιο.
Ενώ έχω αποφασίσει ότι πρέπει να προχωρήσω και εγώ με το πλήθος, νιώθω κάποιος να τραβάει τη ζακέτα από την μέση μου. Γυρίζω ασυναίσθητα και έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ψηλό μελαχρινό αγόρι, όχι μεγαλύτερο από 25 χρονών. « Συγνώμη» μου λέει. Χαμογελάει και δείχνει με το δάκτυλό του τη ζώνη του που είχε μπλεχτεί στο μανίκι της ζακέτας μου. Είμαστε πλέον πολύ κοντά και δεν αφήνει το χρόνο να πάει χαμένος. «Παύλος» μου λέει και προσπαθεί να ξεκολήσει τη ζώνη του. Του αφήνω ένα πλατύ χαμόγελο και παίρνω τον δρόμο για το εσωτερικό του σταδίου.
Ένα πεινασμένο φιλί ανάμεσα στο πλήθος
Η συναυλία έχει ξεκινήσει και ο κόσμος δείχνει να το απολαμβάνει. Το ίδιο και εγώ παρά το γεγονός ότι ο Νίκος δεν ήταν μαζί μου. Χόρευα στο ρυθμό της μουσικής με τα μάτια κλειστά, ταξιδεύοντας στον ήχο του αγαπημένου μου συγκροτήματος. Ξαφνικά νιώθω πίσω μου κάποιον να με συνοδεύει σε κάθε μου λύκνισμα. Μία καυτή ανάσα στο λαιμό με κάνει να ανάψω κατευθείαν. Γυρίζω σαστισμένη και αντικρίζω ένα χαμόγελο που θα ορκιζόμουν ότι το είχα ξαναδεί χίλιες φορές. Ήταν ο Παύλος, το αγόρι που με ακολούθησε μέχρι την αρένα του σταδίου για να χορέψει μαζί μου. Το παραδέχομαι πως εντυπωσιάστηκα. Δεν χάνω χρόνο και τον φιλάω ενώ ο ίδιος χώνει όλο και πιο βαθιά τα χέρια του μέσα από το τζίν μου. Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός σκέφτηκα ενώ ρούφηξα την κοιλιά μου όσο μπορούσα για να χωρέσουν πιο μέσα τα χέρια του. Τα δάχτυλά του παίζουν ήδη με το βρεγμένο μου μουνάκι και ένα ρίγος έχει αρχίσει να διαπερνάει το σώμα μου από άκρη σε άκρη.
Με μία απότομη κίνηση έχουμε βρεθεί κάτω από τη σκηνή. Από πάνω μας οι τραγουδιστές ξεσηκώνουν το πλήθος όμως εμένα δεν μου καίγεται καρφάκι για το τι γίνεται πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες. Ο Παύλος έχει πάρει θέση πίσω μου ενώ αισθάνομαι τα χείλη του να δαγκώνουν το λαιμό μου. Χαϊδεύω το καβάλο του παντελονιού του και νιώθω το καυλί του να πιέζει με δύναμη τα κωλομέρια μου. Χωρίς να το καταλάβω το παντελόνι μου βρίσκεται στα γόνατα και τα δάχτυλα του Παύλου χαιδεύουν κάθε ελεύθερη τρύπα του σώματός μου. Τώρα πλέον νιώθω το σκληρό πουλί του να με χαιδεύει βασανιστικά. Μπαίνει με φόρα μέσα μου και ένα απαλό χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου.
Το πλήθος ζητοκραυγάζει όμως εγώ έχω αρχίσει ήδη να ζαλίζομαι από την ηδονή. Δεν με νοιάζει αν κάποιος μπορεί να μας δει αυτή τη στιγμή ενώ κουνιέμαι ασταμάτητα στον ρυθμό της μουσικής. Σκύβει στην πλάτη μου και με δαγκώνει ελαφρά στη μέση. Τώρα ο πούτσος του είναι ακόμα πιο σκληρός και καταλαβαίνω πως αργά ή γρήγορα θα χύσει. Γυρίζω και με επιδέξιες κινήσεις αρχίζω να ρουφάω αυτό το μεγάλο, άτριχο καυλί. Μία πνιχτή κραυγή από τον Παύλο και όλα τελείσαν με τον ιδανικότερο τρόπο.
Μία ματιά, ένα χαμόγελο και όλα φαίνεται πως είχαν τελειώσει κάτω από τη σκηνή με τον ιδανικότερο τρόπο. Ντυθήκαμε βιαστηκά και σε ένα λεπτό βρισκόμασταν πίσω στην αρένα του σταδίου χορεύοντας στον ρυθμό της μουσικής. Γύρισα να τον κοιτάξω, όμως ο Παύλος δεν βρισκόταν πια πίσω μου. Χάθηκε στο πλήθος με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο που εμφανίστηκε μπροστά μου εκείνο το απογευματάκι. Μόνο η μυρωδιά του στο μπλουζάκι μου έμεινε να μου θυμίζει εκείνη τη μοναδική εμπειρία.
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.