Το e-mail μου είναι το:
Καλλιθέα... μια πολύ ζεστή Κυριακή του Αυγούστου απογευματάκι. Οδός και αριθμός δεν έχει σημασία, εξάλλου αυτά τα πράγματα δεν λέγονται ποτέ και σε κανέναν. Δεύτερος όροφος μιας πολυκατοικίας σ έναν ήσυχο δρόμο.
Μια Κυρία γύρω στα 35 ποτίζει τα λουλούδια του μπαλκονιού της, φορώντας ένα άσπρο, κοντό και διάφανο μπέιμπι ντολ, με πολύ μεγάλο ντεκολτέ και από μέσα ένα μικροσκοπικό στρινγκ. Ήταν μια απλή γυναίκα, μπορεί ο κλασικός τύπος της Ελληνίδας νοικοκυράς αυτής της ηλικίας, με τα λίγα παραπανίσια κιλά, τη στρογγυλή περιφέρεια και τα μεγάλα στήθη.
Δεν την είδα αμέσως. Άκουσα τον θόρυβο από το πότισμα των λουλουδιών και είδα τα νερά που έτρεχαν στο δρόμο. Σταμάτησα στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας κοιτάζοντας δήθεν τα κουδούνια, ρίχνοντας λοξές ματιές προς το μπαλκόνι της. Πρώτα φάνηκε το κεφάλι της, μετά ένα μέρος από αυτό που φορούσε και στο τέλος τα πόδια και τα κωλομέρια της.
Στην αρχή, ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως τι βλέπεις γιατί από μέσα σου ξεπετάγεται ένας χείμαρρος των πιο διαφορετικών συναισθημάτων: νιώθεις φόβο, ντροπή, ενοχή, ευχαρίστηση και πόθο και όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα. Χρειάζονται λίγες στιγμές για να προσδιορίσεις την ανατομία της, να χαράξεις τις γραμμές της, να δεις τα όρια αυτού που βλέπεις και να ζηλέψεις αυτό που δεν βλέπεις και ακόμα λίγες στιγμές γίνεις ένα μαζί της, να ερωτευθείς αυτό την απλή καθημερινή δουλειά που κάνει, τον ασυνείδητο ερωτισμό που αποπνέει η απροσποίητη κίνηση, η απονήρευτη επίδειξη.
Η Κυρία με είδε. Αποτραβήχτηκε για λίγο προς τα μέσα, αλλά έβλεπα το κεφάλι της να ανασηκώνεται και να κοιτάζει προς το μέρος μου.
Ξέρεις, για μένα αυτή είναι η στιγμή. Δεν κρύβομαι στα σκοτάδια, δεν θέλω ούτε για μια στιγμή να είμαι ο αόρατος άνθρωπος. Δεν είμαι ο απρόσωπος που ηδονίζεται μόνο με το που βλέπει. Θέλω να δει ότι την κοιτάζω και θέλω να νοιώσει και αυτή τα ίδια ακριβώς συναισθήματα: ντροπή, ενοχή, περιφρόνηση, οργή αλλά και ευχαρίστηση και αυταρέσκεια.
Θέλω να δοκιμαστεί από έναν άλλο, δικό της, χείμαρρο που είτε θα την φοβίσει και θα την κάνει να μπει στο διαμέρισμά της και να ξαναβγεί μόλις έχω φύγει, είτε θα την κατανικήσει και θα την παρασύρει να αφεθεί σ ένα εγκεφαλικό παιχνίδι των αισθήσεων… εκεί που η απόσταση είναι όλα και τίποτα… εκεί που οι κινήσεις της καθημερινότητας γίνονται συναίσθημα… εκεί που αφήνει κάτι κατά δικό της σε έναν ανάγωγο και θρασύ άγνωστο που ούτε θα τον ξαναδεί, ούτε ποτέ θα τον γνωρίσει από κοντά.
Η Κυρία ξαναβγήκε. Ο χείμαρρος την κατανίκησε και αφέθηκε.
Συνέχιζε να ποτίζει το μπαλκόνι της. Δεν έδινε σημασία σε μένα, ξέρω όμως ότι με έβλεπε και ξέρω ότι ήξερε ότι το είχα καταλάβει. Τώρα πια τίποτα δεν ήταν αθώο, αλλά όλα ήταν αγνά, όλα έβγαιναν μέσα από την επιθυμία. Κάθε λεπτομέρεια του κορμιού της ήταν πολλές μικρές μεγάλες εικόνες και κάθε της κίνηση έδινε ζωή σ αυτές τις εικόνες. Και τι εικόνες! Τα στήθη της να φαίνονται και να κρύβονται, οι θηλές της να πετάγονται (ποτέ δεν τις είδα ολόκληρες αλλά τι πιο ερωτικό από αυτό), οι καμπύλες της με όλες τις πτυχώσεις που τους έδινε η κίνηση και τις γραμμές που τους χάραζε η προσπάθεια, η τριχωτή μαύρη γραμμή που πεταγόταν μέσα από το στρινγκ και φαινόταν αχνά όταν έσκυβε, τα βρεγμένα της χέρια που σκούπιζαν το πρόσωπό της , τα λίγα σημεία του μπέιμπι ντολ που είχαν βραχεί και κολλούσαν πάνω στο σώμα της, δίνοντας του μια περίεργη χρωματική απόχρωση. Τα έβλεπα; Ναι τα έβλεπα. Τα φανταζόμουν; Μπορεί, αλλά έτσι κι αλλιώς όλα τα έβλεπα πια μέσα από τα μάτια του μυαλού μου.
Πόση ώρα την κοίταζα. Μπορεί πέντε λεπτά, μπορεί δέκα λεπτά, μα μπορεί και τριάντα δευτερόλεπτα, δυο στιγμές, μια στιγμή. Δεν έχει σημασία ο χρόνος σ αυτά τα πράγματα, τα πάντα είναι η κατάκτηση. Ναι γιατί για κατάκτηση πρόκειται: το να νοιώθεις ότι γίνεται δικό σου αυτό που δεν είναι δικό σου, το να βλέπεις αυτό που δεν μπορεί να σου δείξει μια γυναίκα που δεν είναι δική σου, το να την βάζεις συμμέτοχο σ ένα σιωπηλό παιχνίδι των αισθήσεων, το να ταυτίζεις αυτό που θέλεις μ αυτό που αυτή προσφέρει, αλλά και να την κάνεις να προσφέρει τελείως αυθόρμητα αυτά που εσύ ζητάς, να της κεντρίζεις τη φαντασία και να την αφήνεις να υπαγορεύει τους όρους, τα όρια και τους τρόπους ξέροντας ότι κάθε μια στιγμή σε κάνει να γίνεσαι χίλιες φορές δικός της. Να ξέρεις ότι προκαλείς την αυταρέσκεια της γυναίκας, την ικανότητά της να κάνει κάθε της κίνηση μια πράξη έρωτα, κάθε σημείο του σώματός της μια πηγή ηδονής.
Τελείωσε το πότισμα, μάζεψε το λάστιχο και ετοιμάστηκε να μπει στο διαμέρισμά της. Έριξε μια τελευταία κλεφτή ματιά προς τα μένα.
ΑΥΤΗ η ματιά αποτυπώθηκε στο μυαλό μου, μέσα σ αυτή πίστεψα ότι ήταν τα πάντα, όλα όσο ήθελα εγώ να υπάρχουν. Ξέρω, μπορεί το απόγευμα να λέει στις φίλες της ή στον άνδρα της ότι η Αθήνα έχει γεμίσει με ανώμαλους, αλλά τι σημασία έχει πια. Ήταν κάτι που πέρασε, ένα μυστικό που ποτέ δεν θα μαθευτεί. Εξάλλου ποιος πιστεύει έναν ανώμαλο;
Έφυγα με την προσδοκία ότι στον παρακάτω δρόμο υπάρχει ίσως μια άλλη Κυρία. Κυρία με Κ κεφαλαίο. Γιατί σε αυτές τις ιστορίες Κυρία είναι αυτή που ο χείμαρρος θα την κατανικήσει και θα την παρασύρει.
Είναι αυτή που ποτέ της δεν έπαψε να είναι Γυναίκα. Μια τέτοια γυναίκα αξίζει την απόλυτη διακριτικότητα.
Δεν την είδα αμέσως. Άκουσα τον θόρυβο από το πότισμα των λουλουδιών και είδα τα νερά που έτρεχαν στο δρόμο. Σταμάτησα στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας κοιτάζοντας δήθεν τα κουδούνια, ρίχνοντας λοξές ματιές προς το μπαλκόνι της. Πρώτα φάνηκε το κεφάλι της, μετά ένα μέρος από αυτό που φορούσε και στο τέλος τα πόδια και τα κωλομέρια της.
Στην αρχή, ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως τι βλέπεις γιατί από μέσα σου ξεπετάγεται ένας χείμαρρος των πιο διαφορετικών συναισθημάτων: νιώθεις φόβο, ντροπή, ενοχή, ευχαρίστηση και πόθο και όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα. Χρειάζονται λίγες στιγμές για να προσδιορίσεις την ανατομία της, να χαράξεις τις γραμμές της, να δεις τα όρια αυτού που βλέπεις και να ζηλέψεις αυτό που δεν βλέπεις και ακόμα λίγες στιγμές γίνεις ένα μαζί της, να ερωτευθείς αυτό την απλή καθημερινή δουλειά που κάνει, τον ασυνείδητο ερωτισμό που αποπνέει η απροσποίητη κίνηση, η απονήρευτη επίδειξη.
Η Κυρία με είδε. Αποτραβήχτηκε για λίγο προς τα μέσα, αλλά έβλεπα το κεφάλι της να ανασηκώνεται και να κοιτάζει προς το μέρος μου.
Ξέρεις, για μένα αυτή είναι η στιγμή. Δεν κρύβομαι στα σκοτάδια, δεν θέλω ούτε για μια στιγμή να είμαι ο αόρατος άνθρωπος. Δεν είμαι ο απρόσωπος που ηδονίζεται μόνο με το που βλέπει. Θέλω να δει ότι την κοιτάζω και θέλω να νοιώσει και αυτή τα ίδια ακριβώς συναισθήματα: ντροπή, ενοχή, περιφρόνηση, οργή αλλά και ευχαρίστηση και αυταρέσκεια.
Θέλω να δοκιμαστεί από έναν άλλο, δικό της, χείμαρρο που είτε θα την φοβίσει και θα την κάνει να μπει στο διαμέρισμά της και να ξαναβγεί μόλις έχω φύγει, είτε θα την κατανικήσει και θα την παρασύρει να αφεθεί σ ένα εγκεφαλικό παιχνίδι των αισθήσεων… εκεί που η απόσταση είναι όλα και τίποτα… εκεί που οι κινήσεις της καθημερινότητας γίνονται συναίσθημα… εκεί που αφήνει κάτι κατά δικό της σε έναν ανάγωγο και θρασύ άγνωστο που ούτε θα τον ξαναδεί, ούτε ποτέ θα τον γνωρίσει από κοντά.
Η Κυρία ξαναβγήκε. Ο χείμαρρος την κατανίκησε και αφέθηκε.
Συνέχιζε να ποτίζει το μπαλκόνι της. Δεν έδινε σημασία σε μένα, ξέρω όμως ότι με έβλεπε και ξέρω ότι ήξερε ότι το είχα καταλάβει. Τώρα πια τίποτα δεν ήταν αθώο, αλλά όλα ήταν αγνά, όλα έβγαιναν μέσα από την επιθυμία. Κάθε λεπτομέρεια του κορμιού της ήταν πολλές μικρές μεγάλες εικόνες και κάθε της κίνηση έδινε ζωή σ αυτές τις εικόνες. Και τι εικόνες! Τα στήθη της να φαίνονται και να κρύβονται, οι θηλές της να πετάγονται (ποτέ δεν τις είδα ολόκληρες αλλά τι πιο ερωτικό από αυτό), οι καμπύλες της με όλες τις πτυχώσεις που τους έδινε η κίνηση και τις γραμμές που τους χάραζε η προσπάθεια, η τριχωτή μαύρη γραμμή που πεταγόταν μέσα από το στρινγκ και φαινόταν αχνά όταν έσκυβε, τα βρεγμένα της χέρια που σκούπιζαν το πρόσωπό της , τα λίγα σημεία του μπέιμπι ντολ που είχαν βραχεί και κολλούσαν πάνω στο σώμα της, δίνοντας του μια περίεργη χρωματική απόχρωση. Τα έβλεπα; Ναι τα έβλεπα. Τα φανταζόμουν; Μπορεί, αλλά έτσι κι αλλιώς όλα τα έβλεπα πια μέσα από τα μάτια του μυαλού μου.
Πόση ώρα την κοίταζα. Μπορεί πέντε λεπτά, μπορεί δέκα λεπτά, μα μπορεί και τριάντα δευτερόλεπτα, δυο στιγμές, μια στιγμή. Δεν έχει σημασία ο χρόνος σ αυτά τα πράγματα, τα πάντα είναι η κατάκτηση. Ναι γιατί για κατάκτηση πρόκειται: το να νοιώθεις ότι γίνεται δικό σου αυτό που δεν είναι δικό σου, το να βλέπεις αυτό που δεν μπορεί να σου δείξει μια γυναίκα που δεν είναι δική σου, το να την βάζεις συμμέτοχο σ ένα σιωπηλό παιχνίδι των αισθήσεων, το να ταυτίζεις αυτό που θέλεις μ αυτό που αυτή προσφέρει, αλλά και να την κάνεις να προσφέρει τελείως αυθόρμητα αυτά που εσύ ζητάς, να της κεντρίζεις τη φαντασία και να την αφήνεις να υπαγορεύει τους όρους, τα όρια και τους τρόπους ξέροντας ότι κάθε μια στιγμή σε κάνει να γίνεσαι χίλιες φορές δικός της. Να ξέρεις ότι προκαλείς την αυταρέσκεια της γυναίκας, την ικανότητά της να κάνει κάθε της κίνηση μια πράξη έρωτα, κάθε σημείο του σώματός της μια πηγή ηδονής.
Τελείωσε το πότισμα, μάζεψε το λάστιχο και ετοιμάστηκε να μπει στο διαμέρισμά της. Έριξε μια τελευταία κλεφτή ματιά προς τα μένα.
ΑΥΤΗ η ματιά αποτυπώθηκε στο μυαλό μου, μέσα σ αυτή πίστεψα ότι ήταν τα πάντα, όλα όσο ήθελα εγώ να υπάρχουν. Ξέρω, μπορεί το απόγευμα να λέει στις φίλες της ή στον άνδρα της ότι η Αθήνα έχει γεμίσει με ανώμαλους, αλλά τι σημασία έχει πια. Ήταν κάτι που πέρασε, ένα μυστικό που ποτέ δεν θα μαθευτεί. Εξάλλου ποιος πιστεύει έναν ανώμαλο;
Έφυγα με την προσδοκία ότι στον παρακάτω δρόμο υπάρχει ίσως μια άλλη Κυρία. Κυρία με Κ κεφαλαίο. Γιατί σε αυτές τις ιστορίες Κυρία είναι αυτή που ο χείμαρρος θα την κατανικήσει και θα την παρασύρει.
Είναι αυτή που ποτέ της δεν έπαψε να είναι Γυναίκα. Μια τέτοια γυναίκα αξίζει την απόλυτη διακριτικότητα.
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.