Το e-mail μου είναι το:
Κάθισα απέναντι του στον καναπέ… μας χώριζαν 3 βήματα απόσταση. εκείνος καθόταν στην καρέκλα και με κοίταγε. Ένιωθα αμήχανη συνέχεια κούναγα τα πόδια μου… τα σήκωνα στις μύτες και στην κυριολεξία δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, πώς να φερθώ.
Το δωμάτιο είχε ένα μεγάλο τραπέζι με καρέκλες τριγύρω και έναν καναπέ, στους τοίχους διάφορους πίνακες, κοίταγα και περιεργαζόμουν τον χώρο για να μπορέσω να νιώσω πιο οικεία και να ηρεμήσω από την ένταση της όλης ατμόσφαιρας.
Έτσι όπως με κοίταγε μέσα στα μάτια χωρίς να δείχνει καμία έκφραση μου λέει.
• Έλα κοντά μου.
Σηκώθηκα και πήγα κοντά Του. Γονάτισα ανάμεσα στα πόδια του κοιτάζοντας Τον στα μάτια.
• Μην με κοιτάς μέσα στα μάτια! Είπε με έντονη φωνή:
• Συγνώμη… ψέλλισα και κατέβασα το κεφάλι μου.
• Το έφερες το σχοινί μαζί σου; Είπε.
• Μάλιστα… είπα.
• Τι μάλιστα; Είπε με έντονο αυστηρό τόνο.
• Μάλιστα Καλέ μου.
• Έεετσι φοραδίτσα μου. είπε τραβώντας μια τζούρα από το τσιγάρο του, ξέρεις τι είσαι στα μάτια μου........; Κούνησα το κεφάλι μου αριστερά δεξιά σαν να έλεγα όχι.
«Τι βλακείες κάνω; Δεν ξέρω πότε να μιλήσω και πότε να σωπάσω. Νιώθω ηλίθια», σκέφτηκα.
• Ένα σφαχτάρι! Χαμογέλασε και συνέχισε να με ρωτάει για διάφορα πράγματα. Έχεις φέρει καλσόν;
• Μάλιστα Καλέ μου. Είπα προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα Του.
«Είναι τόσο δύσκολο για μένα να σταματήσω να κοιτάω κάποιον στα μάτια όταν μου μιλάει. Πάντα έτσι κάνω κατευθείαν στα μάτια λες και οι λέξεις ξεπηδούν απ’ τις εκφράσεις και την λάμψη των ματιών και έτσι όπως κοιτάω χάνομαι συνήθως, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στις λέξεις παρά δημιουργούνται εικόνες μέσα στην φαντασία μου… τι παράξενος τρόπος επικοινωνίας»
• Πήγαινε φόρεσε το καλσόν, ένα στριγκάκι από μέσα και ένα σουτιέν από πάνω. Φέρε και το σχοινί και έλα πίσω. Είπε.
Σηκώθηκα και προχώρησα προς το άλλο δωμάτιο. Μου δίνει μια δυνατή σφαλιάρα στα κωλομέρια μου και μου λέει:
• Έιιιιι!!! Στις μύτες..!!! Πως περπατάς έτσι; Να σου πω φοράδα, μου, λέει. Το καλσόν που φόραγες όλη μέρα, θέλω να το φέρεις επίσης…
• Μμαααα.. αυτό είναι βρόμικο. Λέω.
«Πω πω! Σκέφτηκα. Τι το θέλει το βρώμικο καλσόν μου…;» και έκανα έναν μορφασμό απέχθειας.
• Δεν με νοιάζει! TO ΘΕΛΩ είπα!!!! Φώναξε.
• Μάλιστα Καλέ μου… ψιθύρισα καταπίνοντας τις προηγούμενες σκέψεις μου.
Τέντωσα τα πόδια μου και άρχισα να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου όσο πιο ντελικάτα μπορούσα λικνίζοντας το σώμα μου λες και αυτό ήταν το φυσικό μου περπάτημα.
«Φυσικά οι καθημερινές ασκήσεις που έκανα για να περπατάω με αυτόν τον τρόπο, είχαν βοηθήσει αρκετά τις γάμπες μου και τα πέλματα μου δεν πόναγαν σχεδόν καθόλου, ακόμα και αν περπατούσα έτσι όλη μέρα»
• Έτσι φοράδα μου. Είπε και χαμογέλασε.
Αφού είχα φορέσει τα εσώρουχα και το καλσόν που μου είπε, γύρισα πίσω πατώντας στις μύτες των ποδιών μου κρατώντας μια τσάντα στα χέρια μου με τα σχετικά «σύνεργα» σχοινιά, μαντήλια, μαστίγια.
Τα άφησα πάνω στο τραπέζι και γονάτισα πάλι ανάμεσα στα πόδια του.
Είχε ανοίξει το laptop στο τραπέζι και έψαχνε ένα συγκεκριμένο κομμάτι να βάλει.
• Πήγαινε στον καναπέ και ξάπλωσε μπρούμυτα! Είπε.
Σηκώθηκα χωρίς να πω κάτι και ξάπλωσα στον καναπέ.
Άκουσα ένα κομμάτι να παίζει το ¨Gitty up¨. Τον άκουσα που ήρθε κοντά μου, γύρισα το κεφάλι μου και είδα που κράταγε μεγάλα κομμάτια σχοινιού διπλωμένα στα δυο.
• Ξέρεις τι θα κάνουμε τώρα…… άνοιξε το στόμα σου.
Άνοιξα το στόμα μου και πέρασε το σχοινί ανάμεσα. Το πέρασε πίσω από το κεφάλι και μετά το έδεσε στα πόδια μου πίσω τα οποία τα είχα σηκώσει και σταυρώσει κοντά στα κωλομέρια μου.
Ήμουν σε μια στάση hogtied με το κεφάλι να τραβάει τα πόδια και τα πόδια μου το κεφάλι. Ένιωθα το σχοινί να με πονάει σε σημεία και ειδικά στο στόμα μου.
Μετά μου είπε να βάλω τα χέρια μου πίσω στην μέση κολλώντας τα από τους αγκώνες και κάτω, πέρασε το σχοινί και τα έδεσε. Έδενε, έσφιγγε, δεν έβλεπα πως ακριβώς με έδενε.
Αυτό κράτησε αρκετά και ο πόνος άρχισε να είναι όλο και πιο έντονος ώσπου το μόνο που υπήρχε στο μυαλό μου ήταν ο πόνος και η πίεση που ένιωθα.
Πήρε ένα crop και άρχισε να χτυπάει τα κωλομέρια μου πότε το ένα πότε το άλλο. Με έπιανε από τα σχοινιά και με τράβαγε πάνω σαν να ήμουνα μια βαλίτσα από ανθρώπινα μέλη…!
«Τον άκουγα που γέλαγε και με κορόιδευε πόσο αβοήθητη ήμουν και ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε εκείνη την στιγμή.
Δεν ένιωθα όμως καμιά ντροπή ένιωθα απελευθερωμένη από τέτοια συναισθήματα. Αυτό που ένιωθα ήταν πως ήμουν ένα σφαχτάρι και το πόσο μου άρεσε να είμαι ένα υποκείμενο εκείνη την στιγμή!!»
Το μόνο που έβγαζα ήταν βογκητά πόνου και από το στόμα μου έτρεχαν τα σάλια… πονούσα αλλά δεν ήθελα να σταματήσει αυτό.
Με άφησε ακόμα λίγο έτσι εκεί χωρίς να κάνει τίποτα και μετά ήρθε και έφραξε το στόμα και την μύτη μου με το χέρι του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα πως δεν άντεχα. Άκουσα την ανάσα του στο αριστερό μου αφτί να λέει:
• Σσσςςςςςςςςςς! Σιωπή φοράδα!!!
Με μια σχεδόν αδιαφορία… με μια απάθεια περίεργη.
«Ένιωθα όμως ασφάλεια. Ήξερα πως με προσέχει. Είχα αφήσει την ζωή μου στα χέρια του και αυτό το γνωρίζαμε πολύ καλά και οι δυο»
Το έκανε μερικές φορές αυτό αφήνοντας με να παίρνω μικρές ανάσες.
Μέσα σε λίγα λεπτά ένιωσα εξαντλημένη… άρχισε να με λύνει και μόλις με έλυσε, μου είπε να σηκωθώ και να σταθώ μπροστά με τα χέρια επάνω πίσω από τον αυχένα μου και να περιμένω.
Κάθισε στον καναπέ και άρχισε να με χτυπάει στα κωλομέρια και στα μπούτια με ένα crop πότε λέγοντας μου να γυρίσω από την μια και πότε από την άλλη.
«Όλη την ώρα από τα χείλη του άκουγα «γύρνα!!!!» πότε από εδώ πότε από εκεί χτυπώντας με μια στα κωλομέρια μια στα μπούτια και έπειτα στις ρώγες και σε κάθε χτύπημα ανακλαστικά τα πόδια μου χοροπηδούσαν σαν ένα νεογέννητο άλογο που παραπατάει μέχρι να βρει την ισορροπία του.»
Τέλος.
Υ.Γ. Η ιστορία είναι από το προσωπικό ημερολόγιο μιας φίλης.
Έτσι όπως με κοίταγε μέσα στα μάτια χωρίς να δείχνει καμία έκφραση μου λέει.
• Έλα κοντά μου.
Σηκώθηκα και πήγα κοντά Του. Γονάτισα ανάμεσα στα πόδια του κοιτάζοντας Τον στα μάτια.
• Μην με κοιτάς μέσα στα μάτια! Είπε με έντονη φωνή:
• Συγνώμη… ψέλλισα και κατέβασα το κεφάλι μου.
• Το έφερες το σχοινί μαζί σου; Είπε.
• Μάλιστα… είπα.
• Τι μάλιστα; Είπε με έντονο αυστηρό τόνο.
• Μάλιστα Καλέ μου.
• Έεετσι φοραδίτσα μου. είπε τραβώντας μια τζούρα από το τσιγάρο του, ξέρεις τι είσαι στα μάτια μου........; Κούνησα το κεφάλι μου αριστερά δεξιά σαν να έλεγα όχι.
«Τι βλακείες κάνω; Δεν ξέρω πότε να μιλήσω και πότε να σωπάσω. Νιώθω ηλίθια», σκέφτηκα.
• Ένα σφαχτάρι! Χαμογέλασε και συνέχισε να με ρωτάει για διάφορα πράγματα. Έχεις φέρει καλσόν;
• Μάλιστα Καλέ μου. Είπα προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα Του.
«Είναι τόσο δύσκολο για μένα να σταματήσω να κοιτάω κάποιον στα μάτια όταν μου μιλάει. Πάντα έτσι κάνω κατευθείαν στα μάτια λες και οι λέξεις ξεπηδούν απ’ τις εκφράσεις και την λάμψη των ματιών και έτσι όπως κοιτάω χάνομαι συνήθως, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στις λέξεις παρά δημιουργούνται εικόνες μέσα στην φαντασία μου… τι παράξενος τρόπος επικοινωνίας»
• Πήγαινε φόρεσε το καλσόν, ένα στριγκάκι από μέσα και ένα σουτιέν από πάνω. Φέρε και το σχοινί και έλα πίσω. Είπε.
Σηκώθηκα και προχώρησα προς το άλλο δωμάτιο. Μου δίνει μια δυνατή σφαλιάρα στα κωλομέρια μου και μου λέει:
• Έιιιιι!!! Στις μύτες..!!! Πως περπατάς έτσι; Να σου πω φοράδα, μου, λέει. Το καλσόν που φόραγες όλη μέρα, θέλω να το φέρεις επίσης…
• Μμαααα.. αυτό είναι βρόμικο. Λέω.
«Πω πω! Σκέφτηκα. Τι το θέλει το βρώμικο καλσόν μου…;» και έκανα έναν μορφασμό απέχθειας.
• Δεν με νοιάζει! TO ΘΕΛΩ είπα!!!! Φώναξε.
• Μάλιστα Καλέ μου… ψιθύρισα καταπίνοντας τις προηγούμενες σκέψεις μου.
Τέντωσα τα πόδια μου και άρχισα να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου όσο πιο ντελικάτα μπορούσα λικνίζοντας το σώμα μου λες και αυτό ήταν το φυσικό μου περπάτημα.
«Φυσικά οι καθημερινές ασκήσεις που έκανα για να περπατάω με αυτόν τον τρόπο, είχαν βοηθήσει αρκετά τις γάμπες μου και τα πέλματα μου δεν πόναγαν σχεδόν καθόλου, ακόμα και αν περπατούσα έτσι όλη μέρα»
• Έτσι φοράδα μου. Είπε και χαμογέλασε.
Αφού είχα φορέσει τα εσώρουχα και το καλσόν που μου είπε, γύρισα πίσω πατώντας στις μύτες των ποδιών μου κρατώντας μια τσάντα στα χέρια μου με τα σχετικά «σύνεργα» σχοινιά, μαντήλια, μαστίγια.
Τα άφησα πάνω στο τραπέζι και γονάτισα πάλι ανάμεσα στα πόδια του.
Είχε ανοίξει το laptop στο τραπέζι και έψαχνε ένα συγκεκριμένο κομμάτι να βάλει.
• Πήγαινε στον καναπέ και ξάπλωσε μπρούμυτα! Είπε.
Σηκώθηκα χωρίς να πω κάτι και ξάπλωσα στον καναπέ.
Άκουσα ένα κομμάτι να παίζει το ¨Gitty up¨. Τον άκουσα που ήρθε κοντά μου, γύρισα το κεφάλι μου και είδα που κράταγε μεγάλα κομμάτια σχοινιού διπλωμένα στα δυο.
• Ξέρεις τι θα κάνουμε τώρα…… άνοιξε το στόμα σου.
Άνοιξα το στόμα μου και πέρασε το σχοινί ανάμεσα. Το πέρασε πίσω από το κεφάλι και μετά το έδεσε στα πόδια μου πίσω τα οποία τα είχα σηκώσει και σταυρώσει κοντά στα κωλομέρια μου.
Ήμουν σε μια στάση hogtied με το κεφάλι να τραβάει τα πόδια και τα πόδια μου το κεφάλι. Ένιωθα το σχοινί να με πονάει σε σημεία και ειδικά στο στόμα μου.
Μετά μου είπε να βάλω τα χέρια μου πίσω στην μέση κολλώντας τα από τους αγκώνες και κάτω, πέρασε το σχοινί και τα έδεσε. Έδενε, έσφιγγε, δεν έβλεπα πως ακριβώς με έδενε.
Αυτό κράτησε αρκετά και ο πόνος άρχισε να είναι όλο και πιο έντονος ώσπου το μόνο που υπήρχε στο μυαλό μου ήταν ο πόνος και η πίεση που ένιωθα.
Πήρε ένα crop και άρχισε να χτυπάει τα κωλομέρια μου πότε το ένα πότε το άλλο. Με έπιανε από τα σχοινιά και με τράβαγε πάνω σαν να ήμουνα μια βαλίτσα από ανθρώπινα μέλη…!
«Τον άκουγα που γέλαγε και με κορόιδευε πόσο αβοήθητη ήμουν και ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε εκείνη την στιγμή.
Δεν ένιωθα όμως καμιά ντροπή ένιωθα απελευθερωμένη από τέτοια συναισθήματα. Αυτό που ένιωθα ήταν πως ήμουν ένα σφαχτάρι και το πόσο μου άρεσε να είμαι ένα υποκείμενο εκείνη την στιγμή!!»
Το μόνο που έβγαζα ήταν βογκητά πόνου και από το στόμα μου έτρεχαν τα σάλια… πονούσα αλλά δεν ήθελα να σταματήσει αυτό.
Με άφησε ακόμα λίγο έτσι εκεί χωρίς να κάνει τίποτα και μετά ήρθε και έφραξε το στόμα και την μύτη μου με το χέρι του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα πως δεν άντεχα. Άκουσα την ανάσα του στο αριστερό μου αφτί να λέει:
• Σσσςςςςςςςςςς! Σιωπή φοράδα!!!
Με μια σχεδόν αδιαφορία… με μια απάθεια περίεργη.
«Ένιωθα όμως ασφάλεια. Ήξερα πως με προσέχει. Είχα αφήσει την ζωή μου στα χέρια του και αυτό το γνωρίζαμε πολύ καλά και οι δυο»
Το έκανε μερικές φορές αυτό αφήνοντας με να παίρνω μικρές ανάσες.
Μέσα σε λίγα λεπτά ένιωσα εξαντλημένη… άρχισε να με λύνει και μόλις με έλυσε, μου είπε να σηκωθώ και να σταθώ μπροστά με τα χέρια επάνω πίσω από τον αυχένα μου και να περιμένω.
Κάθισε στον καναπέ και άρχισε να με χτυπάει στα κωλομέρια και στα μπούτια με ένα crop πότε λέγοντας μου να γυρίσω από την μια και πότε από την άλλη.
«Όλη την ώρα από τα χείλη του άκουγα «γύρνα!!!!» πότε από εδώ πότε από εκεί χτυπώντας με μια στα κωλομέρια μια στα μπούτια και έπειτα στις ρώγες και σε κάθε χτύπημα ανακλαστικά τα πόδια μου χοροπηδούσαν σαν ένα νεογέννητο άλογο που παραπατάει μέχρι να βρει την ισορροπία του.»
Τέλος.
Υ.Γ. Η ιστορία είναι από το προσωπικό ημερολόγιο μιας φίλης.
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.