Ξεκινάμε να περπατάμε με την Αλίκη χέρι-χέρι. Τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα και πλέον δε βλέπω καθαρά. Όλο μου το σώμα τρέμει από το φόβο το κρύο την ντροπή και το ξύλο που έχω φάει. Σταματώ απότομα αφήνοντας το χέρι της Αλίκης και κλείνοντας το πρόσωπο μου στις χούφτες σου σπαράζονται στο κλάμα με αναφιλητά και οιμωγή. Η Αλίκη σπεύδει προς το μέρος μου και με παίρνει αγκαλιά.
- Α: Σταμάτα σε παρακαλώ, σταμάτα. Ξέρω... είναι δύσκολο αυτό που σου συμβαίνει τώρα γιατί αλλιώς έχεις μάθει αλλά και πάλι θα το ξεπεράσουμε μαζί. Τώρα δεν είσαι μόνη σου, είμαι εγώ εδώ.
- Ο: Τι εννοείς «μου συμβαίνει»;… μας συμβαίνει θέλεις να πεις.
- Α: Α μπα μην νοιάζεσαι για έμενα. Εγώ αλλιώς έμαθα, αλλιώς μεγάλωσα. Εγώ από μικρό κορίτσι είμαι στους δρόμους. Από τα 14 που είπα στους δικούς μου πως είμαι γκέι με κλώτσησαν έξω από το σπίτι. Με πέταξαν έξω... πέταξαν έξω το σπλάχνο τους. Προσπάθησα να βρω πάτημα, δεν βρήκα όμως τίποτα. Έμενα σε παγκάκια και έτρωγα είτε από τα σκουπίδια είτε από το συσσίτιο. Αργότερα άρχισα να μπλέκω με άντρες και να με πληρώνουν. Τελευταίο αυτό το γεγονός που είδες και ζούμε τώρα. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να καταλήξει έτσι αλλά τώρα απλά θα το υποστώ.
Στο άκουσμα όλων αυτών δάκρυα αρχίζουν και πάλι να τρέχουν από τα μάτια μου και ασυναίσθητα τη σφίγγω στην αγκαλιά μου.
- Ο: Μη στεναχωριέσαι. Τώρα έχω ακόμα ένα λόγο να γλιτώσω από εδώ.
- Α: Ο οποίος είναι;
- Ο: Για να σώσω και εσένα και να σε βοηθήσω όπως μπορώ. Στο υπόσχομαι!
Αρχίζει να κλαίει κι εκείνη. Με κοιτάει βαθιά στα μάτια και μου λέει:
- Α: Σε ευχαριστώ πραγματικά σε ευχαριστώ. Για να το κάνουμε όμως αυτό πρέπει να ζήσουμε και για ζήσουμε πρέπει να βγούμε εκεί έξω (δείχνει προς την λεωφόρο) και να κάνουμε ότι μας είπε το κάθαρμα.
Συμφωνώ με ένα βλέμμα και ξεκινάμε να περπατάμε. Μετά από 5 λεπτά είχαμε ήδη φτάσει στην πιάτσα. 10 και παραπάνω ζευγάρια μάτια έπεσαν πάνω μας σταματώντας τις συζητήσεις τους και εξετάζοντας μας από την κορυφή ως τα νύχια. Καθώς προχωράμε ανάμεσα τους για να βρούμε ένα κενό σημείο να σταθούμε ξαφνικά αρχίζουν να μας βρίζουν και να μας φτύνουν.
Φωνές: Μαλακισμένες τι θέλετε εδώ;… φύγετε από εδώ βρωμιάρες, θα μας πάρετε την πελατεία. Φύγετε μη σας πάρει ο διάολος. Ξεκουμπιστείτε πατσαβούρες μη σας σκοτώσουμε στο ξύλο.
Μανούλα μου τι εξευτελισμός ήταν αυτός; Μετά από κάποια λεπτά βρίσκουμε επιτέλους ένα μέρος να σταθούμε και ανάβουμε τσιγάρο. Παρατηρούσα τα κορίτσια και έβλεπα τον πόνο τους για αυτό που κάνουν. Δεν το ήθελαν, η ανάγκη η κάποιος παπάρας τις ανάγκασε.
Σταματάει ένα αμάξι.
Άγνωστος: Κοπελιά πόσο πάει η ταρίφα;
Μιλούσε σε εμένα. Δεν το πίστευα. Δε μπορούσα καν να αρθρώσω. Η Αλίκη με σπρώχνει διακριτικά για να πάρω μπρος και να μιλήσω συνειδητοποιώντας πως ο μαλάκας δε μας είχε πει πόσα να ζητάμε. Αυτός απορημένος κάνει να φύγει. Τότε ως δια μαγείας πέρασε από μπροστά μου όλο το σκηνικό που έζησα καθώς επίσης το κίνητρο μου, δηλαδή το πόσο πολύ ήθελα να ξεφύγω και με τόλμη καθώς και πουτανιά επιτέλους μιλάω:
- Ο: Γεια σου αγόρι. Είναι στα 50€ χωρίς προκαταρκτικά και στα 80€ με προκαταρκτικά.
Άγνωστος : Με πατάς αλλά τι να κάνω που είσαι αυτό που έψαχνα. Μπες μέσα και ετοιμάσου να σε σκίσω.
Αμέσως ανοίγω την πόρτα, πετάω το τσιγάρο μου και ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα στην Αλίκη. Με κοιτάει γλυκά σαν να μου λέει να προσέχω και πως θα τα καταφέρουμε να βγούμε από αυτό το βούρκο με σκατά. Ο άγνωστος πελάτης μου γκαζώνει και αμέσως κολλάω από την ταχύτητα στο κάθισμα μου. Δε με κοιτάει. Κοιτάει μόνο ευθεία καθώς το ένα του χέρι είναι στο τιμόνι και το άλλο στο μπούτι μου. Παίρνει το χέρι μου και το τοποθετεί πάνω στο καυλωμένο του όργανο. Μοιάζει να είναι τεράστιο. Για κάποια δευτερόλεπτα ξεπηδά η σκέψη πως θα καλοπεράσω και με κάνει να χαμογελάω αμυδρά. Η πραγματικότητα όμως επανήλθε γρήγορα καθώς μείωσε ταχύτητα και σταμάτησε σε ένα παράδρομο. Πήγε το κάθισμα του πίσω και με μια κίνηση ελευθέρωσε τον πούτσο του. Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα καθώς αυτό που έβλεπα ήταν κάτι το εξωπραγματικό.
Μπροστά μου βρισκόταν ένας πούτσος κάπου στα 26 εκατοστά και παχύς σαν κουτάκι αναψυκτικού. Εκείνος παρατήρησε την έκπληξη μου και δεν έχασε χρόνο. Με μια απότομη κίνηση μου έσπρωξε το κεφάλι μου και βρέθηκα να παλεύω να καταπιώ αυτό το θηρίο. Αδυνατούσα να τα καταφέρω και εκείνος όσο το έβλεπε αυτό τόσο εκνευρίζονταν και μου έκλεινε την μύτη για να μη μπορώ μα ανασάνω. Εγώ κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να μην κάνω εμετό και να μην βάλω τα κλάματα. Μετά από 10 περίπου λεπτά χωρίς να πει Τίποτα με μία του κίνηση με άρπαξε με πέταξε στο πίσω κάθισμα και μου σήκωσε τη φούστα. Άρχισε να μου χώνει βίαια τα δάχτυλα του στην τρύπα μου και να τη φτύνει. Ξαφνικά ένας οξύς πόνος και τότε για ακόμα μια φορά όλα μαύρα.
Μετά από ώρα συνήλθα και κατάλαβα πως είχα χάσει τις αισθήσεις μου από την βίαιη εισβολή του αγνώστου. Το πρόσωπο μου ήταν ιδρωμένο και εγώ απλά άκουγα θολές τις ζωώδεις κραυγές του αγνώστου καθώς τρυπούσε το σώμα και την ψυχή μου. Το βασανιστήριο μου δεν κράτησε πολύ καθώς αμέσως ένιωσα έναν πίδακα σπέρματος να εκτοξεύεται στο προφυλακτικό το οποίο ευτυχώς είχε φορέσει. Σηκώθηκε, κάθισε στη θέση του οδηγού και με συμβούλευσε να μείνω ξαπλωμένη έτσι στο κάθισμα να συνέλθει λίγο η τρύπα μου υπάκουσα χωρίς να μιλήσω. Πόσο βρώμικος άραγε μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος μετά από κάτι τέτοιο; Εγώ θα σας πω... έχετε λερωθεί ποτέ με κάτι το οποίο σας προκαλεί πλήρη απέχθεια; Έχετε φτάσει σε σημείο να έχετε φάει τόσο πολύ που και μόνο η μυρωδιά του φαγητού να σας προκαλεί αηδία; Έχετε μεθύσει ποτέ τόσο πολύ που να νιώθετε πως είναι η τελευταία μέρα σας εν ζωή. Εάν ναι τότε όλα αυτά μαζί επί 100 κάνουν το αποτέλεσμα του πόσο βρώμικη και αηδιαστική ένιωθα.
Το αμάξι φτάνει στην πιάτσα, μου πετάει 80€ στη μούρη και κατεβαίνω ζαλισμένη. Όταν πάω να ισιώσω το κορμί μου ο οξύς πόνος επιστρέφει και με κάνει να ουρλιάξω. Κοιτάω γύρω μου και δε βλέπω την Αλίκη. Ρωτάω τα κορίτσια που βρίσκεται η Αλίκη και εκείνες φανερά τρομαγμένες μου λένε πως έφυγε αμέσως μετά με έναν τύπο ο οποίος δεν έχει καθόλου καλή φήμη στην πιάτσα και δεν έχει επιστρέψει ακόμα. Μια φούντωση με πιάνει και αναδύεται ένα προαίσθημα το οποίο δεν είχα ξανανιώσει. Κάτι δεν πάει καλά...
Copyright protected OW ref: 173220
- Α: Σταμάτα σε παρακαλώ, σταμάτα. Ξέρω... είναι δύσκολο αυτό που σου συμβαίνει τώρα γιατί αλλιώς έχεις μάθει αλλά και πάλι θα το ξεπεράσουμε μαζί. Τώρα δεν είσαι μόνη σου, είμαι εγώ εδώ.
- Ο: Τι εννοείς «μου συμβαίνει»;… μας συμβαίνει θέλεις να πεις.
- Α: Α μπα μην νοιάζεσαι για έμενα. Εγώ αλλιώς έμαθα, αλλιώς μεγάλωσα. Εγώ από μικρό κορίτσι είμαι στους δρόμους. Από τα 14 που είπα στους δικούς μου πως είμαι γκέι με κλώτσησαν έξω από το σπίτι. Με πέταξαν έξω... πέταξαν έξω το σπλάχνο τους. Προσπάθησα να βρω πάτημα, δεν βρήκα όμως τίποτα. Έμενα σε παγκάκια και έτρωγα είτε από τα σκουπίδια είτε από το συσσίτιο. Αργότερα άρχισα να μπλέκω με άντρες και να με πληρώνουν. Τελευταίο αυτό το γεγονός που είδες και ζούμε τώρα. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να καταλήξει έτσι αλλά τώρα απλά θα το υποστώ.
Στο άκουσμα όλων αυτών δάκρυα αρχίζουν και πάλι να τρέχουν από τα μάτια μου και ασυναίσθητα τη σφίγγω στην αγκαλιά μου.
- Ο: Μη στεναχωριέσαι. Τώρα έχω ακόμα ένα λόγο να γλιτώσω από εδώ.
- Α: Ο οποίος είναι;
- Ο: Για να σώσω και εσένα και να σε βοηθήσω όπως μπορώ. Στο υπόσχομαι!
Αρχίζει να κλαίει κι εκείνη. Με κοιτάει βαθιά στα μάτια και μου λέει:
- Α: Σε ευχαριστώ πραγματικά σε ευχαριστώ. Για να το κάνουμε όμως αυτό πρέπει να ζήσουμε και για ζήσουμε πρέπει να βγούμε εκεί έξω (δείχνει προς την λεωφόρο) και να κάνουμε ότι μας είπε το κάθαρμα.
Συμφωνώ με ένα βλέμμα και ξεκινάμε να περπατάμε. Μετά από 5 λεπτά είχαμε ήδη φτάσει στην πιάτσα. 10 και παραπάνω ζευγάρια μάτια έπεσαν πάνω μας σταματώντας τις συζητήσεις τους και εξετάζοντας μας από την κορυφή ως τα νύχια. Καθώς προχωράμε ανάμεσα τους για να βρούμε ένα κενό σημείο να σταθούμε ξαφνικά αρχίζουν να μας βρίζουν και να μας φτύνουν.
Φωνές: Μαλακισμένες τι θέλετε εδώ;… φύγετε από εδώ βρωμιάρες, θα μας πάρετε την πελατεία. Φύγετε μη σας πάρει ο διάολος. Ξεκουμπιστείτε πατσαβούρες μη σας σκοτώσουμε στο ξύλο.
Μανούλα μου τι εξευτελισμός ήταν αυτός; Μετά από κάποια λεπτά βρίσκουμε επιτέλους ένα μέρος να σταθούμε και ανάβουμε τσιγάρο. Παρατηρούσα τα κορίτσια και έβλεπα τον πόνο τους για αυτό που κάνουν. Δεν το ήθελαν, η ανάγκη η κάποιος παπάρας τις ανάγκασε.
Σταματάει ένα αμάξι.
Άγνωστος: Κοπελιά πόσο πάει η ταρίφα;
Μιλούσε σε εμένα. Δεν το πίστευα. Δε μπορούσα καν να αρθρώσω. Η Αλίκη με σπρώχνει διακριτικά για να πάρω μπρος και να μιλήσω συνειδητοποιώντας πως ο μαλάκας δε μας είχε πει πόσα να ζητάμε. Αυτός απορημένος κάνει να φύγει. Τότε ως δια μαγείας πέρασε από μπροστά μου όλο το σκηνικό που έζησα καθώς επίσης το κίνητρο μου, δηλαδή το πόσο πολύ ήθελα να ξεφύγω και με τόλμη καθώς και πουτανιά επιτέλους μιλάω:
- Ο: Γεια σου αγόρι. Είναι στα 50€ χωρίς προκαταρκτικά και στα 80€ με προκαταρκτικά.
Άγνωστος : Με πατάς αλλά τι να κάνω που είσαι αυτό που έψαχνα. Μπες μέσα και ετοιμάσου να σε σκίσω.
Αμέσως ανοίγω την πόρτα, πετάω το τσιγάρο μου και ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα στην Αλίκη. Με κοιτάει γλυκά σαν να μου λέει να προσέχω και πως θα τα καταφέρουμε να βγούμε από αυτό το βούρκο με σκατά. Ο άγνωστος πελάτης μου γκαζώνει και αμέσως κολλάω από την ταχύτητα στο κάθισμα μου. Δε με κοιτάει. Κοιτάει μόνο ευθεία καθώς το ένα του χέρι είναι στο τιμόνι και το άλλο στο μπούτι μου. Παίρνει το χέρι μου και το τοποθετεί πάνω στο καυλωμένο του όργανο. Μοιάζει να είναι τεράστιο. Για κάποια δευτερόλεπτα ξεπηδά η σκέψη πως θα καλοπεράσω και με κάνει να χαμογελάω αμυδρά. Η πραγματικότητα όμως επανήλθε γρήγορα καθώς μείωσε ταχύτητα και σταμάτησε σε ένα παράδρομο. Πήγε το κάθισμα του πίσω και με μια κίνηση ελευθέρωσε τον πούτσο του. Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα καθώς αυτό που έβλεπα ήταν κάτι το εξωπραγματικό.
Μπροστά μου βρισκόταν ένας πούτσος κάπου στα 26 εκατοστά και παχύς σαν κουτάκι αναψυκτικού. Εκείνος παρατήρησε την έκπληξη μου και δεν έχασε χρόνο. Με μια απότομη κίνηση μου έσπρωξε το κεφάλι μου και βρέθηκα να παλεύω να καταπιώ αυτό το θηρίο. Αδυνατούσα να τα καταφέρω και εκείνος όσο το έβλεπε αυτό τόσο εκνευρίζονταν και μου έκλεινε την μύτη για να μη μπορώ μα ανασάνω. Εγώ κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να μην κάνω εμετό και να μην βάλω τα κλάματα. Μετά από 10 περίπου λεπτά χωρίς να πει Τίποτα με μία του κίνηση με άρπαξε με πέταξε στο πίσω κάθισμα και μου σήκωσε τη φούστα. Άρχισε να μου χώνει βίαια τα δάχτυλα του στην τρύπα μου και να τη φτύνει. Ξαφνικά ένας οξύς πόνος και τότε για ακόμα μια φορά όλα μαύρα.
Μετά από ώρα συνήλθα και κατάλαβα πως είχα χάσει τις αισθήσεις μου από την βίαιη εισβολή του αγνώστου. Το πρόσωπο μου ήταν ιδρωμένο και εγώ απλά άκουγα θολές τις ζωώδεις κραυγές του αγνώστου καθώς τρυπούσε το σώμα και την ψυχή μου. Το βασανιστήριο μου δεν κράτησε πολύ καθώς αμέσως ένιωσα έναν πίδακα σπέρματος να εκτοξεύεται στο προφυλακτικό το οποίο ευτυχώς είχε φορέσει. Σηκώθηκε, κάθισε στη θέση του οδηγού και με συμβούλευσε να μείνω ξαπλωμένη έτσι στο κάθισμα να συνέλθει λίγο η τρύπα μου υπάκουσα χωρίς να μιλήσω. Πόσο βρώμικος άραγε μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος μετά από κάτι τέτοιο; Εγώ θα σας πω... έχετε λερωθεί ποτέ με κάτι το οποίο σας προκαλεί πλήρη απέχθεια; Έχετε φτάσει σε σημείο να έχετε φάει τόσο πολύ που και μόνο η μυρωδιά του φαγητού να σας προκαλεί αηδία; Έχετε μεθύσει ποτέ τόσο πολύ που να νιώθετε πως είναι η τελευταία μέρα σας εν ζωή. Εάν ναι τότε όλα αυτά μαζί επί 100 κάνουν το αποτέλεσμα του πόσο βρώμικη και αηδιαστική ένιωθα.
Το αμάξι φτάνει στην πιάτσα, μου πετάει 80€ στη μούρη και κατεβαίνω ζαλισμένη. Όταν πάω να ισιώσω το κορμί μου ο οξύς πόνος επιστρέφει και με κάνει να ουρλιάξω. Κοιτάω γύρω μου και δε βλέπω την Αλίκη. Ρωτάω τα κορίτσια που βρίσκεται η Αλίκη και εκείνες φανερά τρομαγμένες μου λένε πως έφυγε αμέσως μετά με έναν τύπο ο οποίος δεν έχει καθόλου καλή φήμη στην πιάτσα και δεν έχει επιστρέψει ακόμα. Μια φούντωση με πιάνει και αναδύεται ένα προαίσθημα το οποίο δεν είχα ξανανιώσει. Κάτι δεν πάει καλά...
Copyright protected OW ref: 173220
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.