Η ιστορία:
Είχα καθηγητή πληροφορικής (και μαθηματικών) έναν κούκλο, ψηλό 1.90 σχεδόν, μελαχρινή κόλαση, λίγο γυμνασμένο, με ωραίο στήθος και φουσκωμένα ποντίκια. Οι ερωτικές μου φαντασιώσεις ξύπνησαν μαζί του. Ήμουν ερωτευμένος μαζί του, αλλά δεν τολμούσα να το πω πουθενά. Κάθε μέρα τράβαγα δυο με τρεις μαλακίες για πάρτη του.
Διάβαζα με πάθος μαθηματικά για να γίνομαι καλύτερος και είχαμε αναπτύξει καλή σχέση, κάτι παραπάνω από δασκάλου μαθητή. Ιδίως όταν είχα μπει και στην τρίτη φάση στον διαγωνισμό του Ευκλείδη (όσοι το θυμάστε). Χωρίς να καταλάβω τίποτα, ξύπνησα ένα πρωί και είχαν φτάσει οι εξετάσεις. Θα έφευγα απ’ το σχολείο και δεν θα ξανάβλεπα τον κύριο Νίκο.
Εκείνος τότε ήταν στα 32. Κάτι έπρεπε να κάνω. Παντρεμένος δεν ήταν, ενώ ήξερα απ’ τις συζητήσεις μας ότι ήταν μόνος εκείνο το διάστημα. Είχα πέσει σε απόγνωση όσο πέρναγαν οι μέρες. Ώσπου μια μέρα στεκόμουν σε μια γωνία ψιλοδιαβάζοντας, αλλά και παρατηρώντας το φούσκωμα στο παντελόνι του κύριου Νίκου που ήταν απέναντι και μίλαγε με την Καθηγήτρια Αγγλικών, ένα καλό κομμάτι.
Πολλές φορές στο παρελθόν είχα ξαναπαρατηρήσει αυτό το φούσκωμα, που σε συνδυασμό με το 47 νούμερο παπούτσι που φόραγε, μου είχαν δημιουργήσει την εντύπωση ότι εκεί μέσα κρύβεται ένας πούτσος τέρας! Όσο παρατηρούσα, τόσο άρχισα να καταστρώνω το σχέδιο. Με διέκοψε το κουδούνι που χτύπησε, αλλά είχα πάρει τις αποφάσεις μου και όλα ήταν έτοιμα.. μόνο να πάνε καλά τα πράγματα ήθελα. Από το ίδιο κιόλας μεσημέρι έβαλα μπρος το σχέδιο…
Όπως ανέφερα είχαμε καλή σχέση, σαν φιλαράκια (του μίλαγα στον πληθυντικό βέβαια, αλλά βγαίναμε και για κανέναν καφέ μαζί ή πήγαινα σπίτι του και με προπαίδευε για τον Ευκλείδη ή γενικώς συζητάγαμε και μου έμαθε ότι ήξερε για υπολογιστές). Τον πλησίασα..
- «Κύριε Νίκο, ξέρετε… να, έχω κάτι που θέλω επειγόντως να συζητήσουμε».
- «Έλα πες μου…», μου έκανε.
- «Είναι μεγάλη συζήτηση. Μεθαύριο τελειώνουμε τις εξετάσεις. Θα ήθελα να τα πούμε…», του είπα και κλείσαμε ραντεβού.
Σίγουρα είχε αναστατωθεί, γιατί νόμισε ότι κάποιο πρόβλημα υπήρχε. Όλα παραήταν καλά. Παρασκευή και απρόσμενα έφυγαν οι δικοί μου για να πάνε στον αδερφό μου που σπούδαζε Πάτρα. Ένα τριήμερο δικό μου. Στις έξι το απόγευμα ήμουν έξω από την πολυκατοικία του καθηγητή φρεσκοπλυμένος, ξυρισμένος, με τρεις - τέσσερις διαφορετικές κολόνιες πάνω μου, φορώντας ένα κολλητό κάπρι που τόνιζε το κωλαράκι μου.
Τότε μ' έπιασε κρύος ιδρώτας. Αναλογιζόμουν πως θα κατάφερνα να του τα πω και τι θα γίνει και πως θα αρχίσω την συζήτηση και πως θα ανταποκριθεί και επειδή ήμουν σίγουρος ότι κι αυτός με γουστάρει, πως θα ήταν το σεξ μαζί του. Είχα μείνει για λίγο στήλη άλατος στην πόρτα, όταν ένα χέρι με ακούμπησε στον ώμο και τινάχτηκα σαν να είδα φάντασμα.
- «Συγνώμη που άργησα, είχε κίνηση…», μου είπε ο κύριος Νίκος.
Προφανώς πάλι ήμουν τυχερός, σκέφτηκα, γιατί νόμισε ότι απλώς τον περίμενα. Θα είχε περάσει κανένα δεκάλεπτο εκεί. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκαμε σπίτι του. Έφτιαξε καφέ και αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Είχα σκεφτεί και του έκανα στην αρχή συζήτηση ότι δήθεν σκεφτόμουν να πάω τεχνολογική κατεύθυνση και οι δικοί μου με πίεζαν για θετική. Όσο μου έλεγε διάφορα, εγώ προσπαθούσα να βρω από κάπου να πιαστώ για να του πω ότι είμαι τρελά - τρελά ερωτευμένος μαζί του και θέλω να κάνουμε όλη μέρα κι όλη νύχτα έρωτα! Δεν άντεξα και πολύ, ώσπου…
- «Δεν είναι μόνο αυτό…», του είπα.
- «Το κατάλαβα. Δεν σε βλέπω νομίζεις;», μου είπε. «Πες μου τι θες να μου πεις… Αφού τα λέμε όλα. Μην μου πεις ότι μετά από τρία χρόνια με ντρέπεσαι Τασούλη;», συνέχισε, δίνοντάς μου θάρρος.
Και πήρα την μεγάλη απόφαση…
- «Να, κύριε Νίκο… εδώ και πολύ καιρό είμαι…»
- «Ναι…»
- «Είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σας… μαζί σου! Σε σκέφτομαι όλη μέρα κι όλη νύχτα. Σκέφτομαι να κάνουμε έρωτα, να σου παίρνω πίπες, σκέφτομαι πόσο μεγάλη ψωλή θα έχεις και να μου παίρνεις μ’ αυτή την παρθενιά και να είμαι ο υπάκουος μαθητής σου και στο σεξ…», του είπα.
Για λίγο σάστισε κι εγώ ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από μέσα μου. Ένιωσα μια αγαλλίαση, ώσπου ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο με έκανε να δακρύσω.
- «Τι λες ρε; Κατάλαβες τι μου είπες; Πουστάκος είσαι ρε;», άρχισε και φώναζε.
Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Δεν είχα σκεφθεί πουθενά στα σχέδιά μου ότι κάτι θα στράβωνε.
- «Και ήρθες εδώ για να μου πεις να σε γαμήσω; Πώς τολμάς; Καθηγητής με μαθητή, ξέρεις τι σημαίνει; Όχι ότι είμαι πούστης σαν κι εσένα, αλλά ένα παραπάνω που σε έχω, είχα μαθητή…», συνέχισε να βρίζει και καπάκι μου κοπάνησε και δεύτερο χαστούκι.
- «Μα… την αλήθεια σας είπα… Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου…». του είπα.
Με άρπαξε και με σήκωσε απ’ τον καναπέ. Ήμουν έρμαιο στα χέρια του. Με οδήγησε στην γωνία και φαντάστηκα ότι θα ακολουθήσει βίαιο γαμήσι. Πάλι έξω έπεφτα.
- «Κάτσε εδώ και μην τολμήσεις να κουνηθείς!», μου ούρλιαζε αγριεμένα και με την μια μου κατέβασε το κάπρι και το σορτσάκι μου.
Ένιωθα ότι είχε φτάσει η ώρα του ξεπαρθενιάσματος και το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν:
- «Μην με πονέσεις πολύ, σε παρακαλώ…»
Αλλά θα τηρούσε αυτό που μου είπε. Καθηγητής με μαθητή ποτέ! Έκλεισα τα μάτια μου, αλλά ένα σφύριγμα στον αέρα και ένα τσούξιμο στο κωλαράκι μου με έκαναν να τα ανοίξω. Γύρισα λίγο το κεφάλι και τον είδα να έχει πάρει τη ζώνη του και να με βαράει. Με αγριοκοίταξε και δεν έλεγε τίποτα. Γύρισα ξανά το κεφάλι μου και ασυναίσθητα τα χέρια μου πήγαν πάνω στα κωλομάγουλά μου.
Εκεί νευρίασε και με το ένα χέρι του μου έπιασε τα χέρια και τα σήκωσε, ενώ το άλλο χέρι του κράταγε την ζώνη που έπεφτε με δύναμη και έκαιγε το εφηβικό κωλαράκι μου. Κούναγα το κωλαράκι μου όσο μπορούσα. Τα χέρια μου, μου τα κράταγε πολύ γερά, δεν μπορούσα να τα μετακινήσω. Κάθε φορά έτσουζε και πιο πολύ, και πιο πολύ και άρχισα να κλαίω. Δεν μίλαγε, μόνο φύσαγε και ξεφύσαγε και με χτύπαγε.
Δεν άργησε να σταματήσει και με άφησε στην γωνία να κλαίω. Σε λίγο με πήρε και με πήγε στον καναπέ. Κατέβασε το παντελόνι του και το μποξεράκι του και μου έδωσε τον πούτσο του στο στόμα μου. Δεν μιλάγαμε πλέον, μου έδινε εντολές κι εγώ εκτελούσα. Του πήρα πίπα. Την πρώτη μου πίπα. Ο πούτσος του γύρω στα 18 εκατοστά μπαινόβγαινε στο στόμα μου και πολύ γρήγορα άρχισε να χύνει το παχύρρευστο σπέρμα του στο στοματάκι μου.
- «Ένα τελευταίο δωράκι από μένα. Μην μάθω ποτέ ότι το είπες αυτό που έγινε απόψε, γιατί θα σου αλλάξω τα φώτα. Κατάλαβες;», μου ούρλιαξε μες το αφτί και με ξεκούφανε.
Ήμουν υπνωτισμένος. Αδύνατον να αρθρώσω λέξη και απλώς κούνησα το κεφάλι καταφατικά.
- «Και φύγε από εδώ και μην σε ξαναπετύχω στον δρόμο μου!»
Και το είχα τηρήσει αυτό. Όσο κι αν με δυσκόλεψε στην αρχή. Μα έλα που η καλύτερή μου φίλη στο πανεπιστήμιο πριν από λίγες μέρες μου παρουσίασε τον νέο έρωτά της: τον κύριο Νίκο!
(Copyright protected OW ref: 15289)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.