Το e-mail μου είναι το:
Η ιστορία αυτή είναι 100% αληθινή αλλά συνέβη πριν από πολλές δεκαετίες. Επειδή όμως είναι μία από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου, αποφάσισα να σας την διηγηθώ.
Ήταν ένα γλυκό καλοκαιρινό βραδάκι του Ιουνίου και εγώ ψαχνόμουνα σαν τρελός στον μπουρδελότοπο της οδού Λιοσίων. Ήμουν πολύ φτιαγμένος εξ αιτίας του περιστατικού που θα σας περιγράψω. Για να μπείτε στην ατμόσφαιρα της εποχής πρέπει να σας πω ότι τότε η Αθήνα ήταν γεμάτη με χιλιάδες φαντάρους που κυκλοφορούσαν υποχρεωτικά με την στολή εξόδου και ήταν τόσο πεινασμένοι σεξουαλικά που αρκούσε μια πονηρή ματιά για να τους κάνει να καυλώσουν.
Έτσι και ενώ περπατούσα στην Λιοσίων, είδα απέναντι έναν μαυροσκούφη που μάλλον ήθελε να πάει σε μπουρδέλο. Του χαμογέλασα και αμέσως ήρθε προς το μέρος μου.
- «Γεια σου φίλε!» μου λέει.
- «Γεια σου!» του απαντάω. «Θέλεις να την βρούμε;»
- «Ναι» μου λέει, «αλλά στο τάκα - τάκα γιατί πρέπει να γυρίσω πίσω στην μονάδα».
- «Εντάξει» του λέω. «Θα πάμε σε έναν παράδρομο πίσω από ένα μαντρότοιχο. Εσύ θα κάνεις ότι κατουράς και εγώ γονατιστός θα σου κάνω ένα γρήγορο τσιμπούκι».
Πήγαμε αμέσως εκεί και ο φαντάρος ξεκούμπωσε το παντελόνι του και τον έβγαλε έξω. Τόσο ο μαυροσκούφης όσο και ο πούτσος του δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν όμως ένα νέο άβγαλτο παιδί, ίσως από επαρχία, με ένα φυσιολογικό ροδοκόκκινο μάλλον παιδικό πούτσο που από την πολλή καύλα είχε μισοξεσκουφωθεί.
Εγώ γονάτισα και του τον πήρα στο στόμα μου, ακούμπησα την γλώσσα μου παιχνιδιάρικα κάτω από το μισοξεσκούφωτο πουτσοκέφαλο του αλλά δεν πρόλαβα να του κάνω ούτε μία ρουφηξιά. Αμέσως ένιωσα σαν να άνοιξε μια βρύση που μου πλημμύρισε τον ουρανίσκο και το λαρύγγι με άφθονα καυτά και μυρωδάτα σπερματικά υγρά. Το σούπερ καυλωμένο φανταράκι συνέχισε για κάμποση ώρα να εκτοξεύει τόνους χύματα και όταν σταμάτησε τον τράβηξε έξω, τον έβαλε πάλι στο παντελόνι του χωρίς καλά - καλά να τον σκουπίσει και έφυγε τρέχοντας.
Φτιαγμένος από αυτό το περιστατικό και με την μυρωδιά από τα χύματα τού φαντάρου στον ουρανίσκο μου να με ξετρελαίνει ξαναγύρισα στην Λιοσίων ψάχνοντας για κάτι καινούργιο. Για κάμποση ώρα δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον ώσπου λίγο μετά τις δώδεκα βλέπω να παρκάρει μια αστραφτερή πανάκριβη Bmw και να βγαίνει από μέσα ένας ημίθεος. Μέτριος προς το ψηλό με γυμνασμένο σώμα και ύφος με μεγάλη αυτοπεποίθηση, κατευθύνθηκε προς ένα μπουρδέλο.
Έτρεξα προς το μέρος του και τον πρόλαβα λίγο πριν μπει μέσα.
- «Με συγχωρείς φίλε…», του λέω πέφτοντας του την στα ίσια, «μήπως κάνεις κέφι να σου πάρω ένα τσιμπούκι;»
Ο παίδαρος, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι σίγουρα ήταν αθλητής, με κοίταξε καλά - καλά, έσκασε ένα χαμόγελο και μου είπε:
- «Κάτσε εδώ και περίμενε. Θα πάω επάνω κι αν δεν μου αρέσει η πουτάνα μπορεί κάτι να γίνει…» και χώθηκε στο μπουρδέλο.
Πολύ γρήγορα βγήκε αλλά αμέσως ξαναμπήκε στο διπλανό μπουρδέλο. Εγώ τότε πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο κοντεύοντας να σκάσω από την ζήλια μου που η πουτάνα θα γευότανε έναν τέτοιο παίδαρο. Σε λίγο κατέβηκαν ένα τσούρμο παιδιά, που προφανώς δεν τους άρεσε η πουτάνα, αλλά ο παίδαρος δεν ήτανε ανάμεσα τους. «Θα έκατσε να γαμήσει», σκέφτηκα και μου ερχόταν να ουρλιάζω από το κακό μου. Αλλά ω του θαύματος, σε μισό λεπτό βλέπω τον παίδαρο να κατεβαίνει μόνος του και να μου γνέφει να πάω προς το μέρος του. Τα πόδια μου λύθηκαν και άρχισα σαν μαγνητισμένος να περπατάω προς το μέρος του.
- «Έλα…» μου λέει. «Μπες στο αυτοκίνητο να πάμε μια βολτίτσα».
Ένιωσα το σφυγμό μου να χτυπάει κόκκινο κι αμέσως μπήκα μέσα και κάθισα στην θέση του συνοδηγού. Ο παίδαρος κάθισε στη θέση του οδηγού και χωρίς να πει τίποτα, ξεκίνησε με κατεύθυνση την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Οδηγούσε πολύ δυναμικά κάνοντας τέτοια μαρσαρίσματα που ένιωθα ένα σφίξιμο στην κοιλιά. Για να σπάσω τον πάγο τον ρώτησα:
- «Γαμάς τόσο δυναμικά όσο οδηγάς;»
- «Θα το δεις σε λίγο…» μου λέει.
Συνεχίζοντας έστριψε πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, μπήκε στον Λυκαβηττό από τον πίσω δρόμο πρόσβασης και σταμάτησε σε ένα μέρος που δεν είχε ορατότητα από γύρω. Εγώ μην μπορώντας να κρατηθώ του έπιασα αμέσως τον πούτσο που ήτανε ήδη μισοσηκωμένος μέσα στο παντελόνι του αλλά αυτός μου είπε:
- «Σιγά - σιγά… Μη βιάζεσαι τόσο…»
Χαμογέλασε με την αδημονία μου και αφού ξάπλωσε το κάθισμα του προς τα πίσω τα έβγαλε όλα από τη μέση και κάτω. Το θέαμα που είδα με έκανε να παραλύσω και σχεδόν λιποθύμησα. Κάτι θαυμάσια δυνατά και μυώδη πόδια που πιο όμορφα δεν είχα ξαναδεί, δύο τεράστια αρχίδια σαν μικρές μπάλες ποδοσφαίρου και ένας υπέροχος πούτσος έτοιμος για δράση με χοντρό στέλεχος που τιναζόταν πάνω κάτω σαν να είχε ελατήριο.
Βογκώντας και ουρλιάζοντας σαν τρελός, έσκυψα και άρχισα να του γλύφω τα μπούτια από το γόνατο ως τα αρχίδια. Όπως έγλυφα ο παίδαρος άρχισε να βογκάει και οι μυς του να συσπώνται. «Δεν μπορεί» σκέφτηκα, «σίγουρα πρέπει να είναι ποδοσφαιριστής», και σταματώντας για μια στιγμή το γλύψιμο τον ρώτησα:
- «Είσαι ποδοσφαιριστής φίλε;»
- «Μπορεί…» μου απάντησε. «Τι σε νοιάζει εσένα; Συνέχισε να γλύφεις τα πόδια μου γιατί το κάνεις πολύ ωραία!»
Η συνέχεια στο δεύτερο μέρος…
Ήταν ένα γλυκό καλοκαιρινό βραδάκι του Ιουνίου και εγώ ψαχνόμουνα σαν τρελός στον μπουρδελότοπο της οδού Λιοσίων. Ήμουν πολύ φτιαγμένος εξ αιτίας του περιστατικού που θα σας περιγράψω. Για να μπείτε στην ατμόσφαιρα της εποχής πρέπει να σας πω ότι τότε η Αθήνα ήταν γεμάτη με χιλιάδες φαντάρους που κυκλοφορούσαν υποχρεωτικά με την στολή εξόδου και ήταν τόσο πεινασμένοι σεξουαλικά που αρκούσε μια πονηρή ματιά για να τους κάνει να καυλώσουν.
Έτσι και ενώ περπατούσα στην Λιοσίων, είδα απέναντι έναν μαυροσκούφη που μάλλον ήθελε να πάει σε μπουρδέλο. Του χαμογέλασα και αμέσως ήρθε προς το μέρος μου.
- «Γεια σου φίλε!» μου λέει.
- «Γεια σου!» του απαντάω. «Θέλεις να την βρούμε;»
- «Ναι» μου λέει, «αλλά στο τάκα - τάκα γιατί πρέπει να γυρίσω πίσω στην μονάδα».
- «Εντάξει» του λέω. «Θα πάμε σε έναν παράδρομο πίσω από ένα μαντρότοιχο. Εσύ θα κάνεις ότι κατουράς και εγώ γονατιστός θα σου κάνω ένα γρήγορο τσιμπούκι».
Πήγαμε αμέσως εκεί και ο φαντάρος ξεκούμπωσε το παντελόνι του και τον έβγαλε έξω. Τόσο ο μαυροσκούφης όσο και ο πούτσος του δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν όμως ένα νέο άβγαλτο παιδί, ίσως από επαρχία, με ένα φυσιολογικό ροδοκόκκινο μάλλον παιδικό πούτσο που από την πολλή καύλα είχε μισοξεσκουφωθεί.
Εγώ γονάτισα και του τον πήρα στο στόμα μου, ακούμπησα την γλώσσα μου παιχνιδιάρικα κάτω από το μισοξεσκούφωτο πουτσοκέφαλο του αλλά δεν πρόλαβα να του κάνω ούτε μία ρουφηξιά. Αμέσως ένιωσα σαν να άνοιξε μια βρύση που μου πλημμύρισε τον ουρανίσκο και το λαρύγγι με άφθονα καυτά και μυρωδάτα σπερματικά υγρά. Το σούπερ καυλωμένο φανταράκι συνέχισε για κάμποση ώρα να εκτοξεύει τόνους χύματα και όταν σταμάτησε τον τράβηξε έξω, τον έβαλε πάλι στο παντελόνι του χωρίς καλά - καλά να τον σκουπίσει και έφυγε τρέχοντας.
Φτιαγμένος από αυτό το περιστατικό και με την μυρωδιά από τα χύματα τού φαντάρου στον ουρανίσκο μου να με ξετρελαίνει ξαναγύρισα στην Λιοσίων ψάχνοντας για κάτι καινούργιο. Για κάμποση ώρα δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον ώσπου λίγο μετά τις δώδεκα βλέπω να παρκάρει μια αστραφτερή πανάκριβη Bmw και να βγαίνει από μέσα ένας ημίθεος. Μέτριος προς το ψηλό με γυμνασμένο σώμα και ύφος με μεγάλη αυτοπεποίθηση, κατευθύνθηκε προς ένα μπουρδέλο.
Έτρεξα προς το μέρος του και τον πρόλαβα λίγο πριν μπει μέσα.
- «Με συγχωρείς φίλε…», του λέω πέφτοντας του την στα ίσια, «μήπως κάνεις κέφι να σου πάρω ένα τσιμπούκι;»
Ο παίδαρος, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι σίγουρα ήταν αθλητής, με κοίταξε καλά - καλά, έσκασε ένα χαμόγελο και μου είπε:
- «Κάτσε εδώ και περίμενε. Θα πάω επάνω κι αν δεν μου αρέσει η πουτάνα μπορεί κάτι να γίνει…» και χώθηκε στο μπουρδέλο.
Πολύ γρήγορα βγήκε αλλά αμέσως ξαναμπήκε στο διπλανό μπουρδέλο. Εγώ τότε πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο κοντεύοντας να σκάσω από την ζήλια μου που η πουτάνα θα γευότανε έναν τέτοιο παίδαρο. Σε λίγο κατέβηκαν ένα τσούρμο παιδιά, που προφανώς δεν τους άρεσε η πουτάνα, αλλά ο παίδαρος δεν ήτανε ανάμεσα τους. «Θα έκατσε να γαμήσει», σκέφτηκα και μου ερχόταν να ουρλιάζω από το κακό μου. Αλλά ω του θαύματος, σε μισό λεπτό βλέπω τον παίδαρο να κατεβαίνει μόνος του και να μου γνέφει να πάω προς το μέρος του. Τα πόδια μου λύθηκαν και άρχισα σαν μαγνητισμένος να περπατάω προς το μέρος του.
- «Έλα…» μου λέει. «Μπες στο αυτοκίνητο να πάμε μια βολτίτσα».
Ένιωσα το σφυγμό μου να χτυπάει κόκκινο κι αμέσως μπήκα μέσα και κάθισα στην θέση του συνοδηγού. Ο παίδαρος κάθισε στη θέση του οδηγού και χωρίς να πει τίποτα, ξεκίνησε με κατεύθυνση την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Οδηγούσε πολύ δυναμικά κάνοντας τέτοια μαρσαρίσματα που ένιωθα ένα σφίξιμο στην κοιλιά. Για να σπάσω τον πάγο τον ρώτησα:
- «Γαμάς τόσο δυναμικά όσο οδηγάς;»
- «Θα το δεις σε λίγο…» μου λέει.
Συνεχίζοντας έστριψε πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, μπήκε στον Λυκαβηττό από τον πίσω δρόμο πρόσβασης και σταμάτησε σε ένα μέρος που δεν είχε ορατότητα από γύρω. Εγώ μην μπορώντας να κρατηθώ του έπιασα αμέσως τον πούτσο που ήτανε ήδη μισοσηκωμένος μέσα στο παντελόνι του αλλά αυτός μου είπε:
- «Σιγά - σιγά… Μη βιάζεσαι τόσο…»
Χαμογέλασε με την αδημονία μου και αφού ξάπλωσε το κάθισμα του προς τα πίσω τα έβγαλε όλα από τη μέση και κάτω. Το θέαμα που είδα με έκανε να παραλύσω και σχεδόν λιποθύμησα. Κάτι θαυμάσια δυνατά και μυώδη πόδια που πιο όμορφα δεν είχα ξαναδεί, δύο τεράστια αρχίδια σαν μικρές μπάλες ποδοσφαίρου και ένας υπέροχος πούτσος έτοιμος για δράση με χοντρό στέλεχος που τιναζόταν πάνω κάτω σαν να είχε ελατήριο.
Βογκώντας και ουρλιάζοντας σαν τρελός, έσκυψα και άρχισα να του γλύφω τα μπούτια από το γόνατο ως τα αρχίδια. Όπως έγλυφα ο παίδαρος άρχισε να βογκάει και οι μυς του να συσπώνται. «Δεν μπορεί» σκέφτηκα, «σίγουρα πρέπει να είναι ποδοσφαιριστής», και σταματώντας για μια στιγμή το γλύψιμο τον ρώτησα:
- «Είσαι ποδοσφαιριστής φίλε;»
- «Μπορεί…» μου απάντησε. «Τι σε νοιάζει εσένα; Συνέχισε να γλύφεις τα πόδια μου γιατί το κάνεις πολύ ωραία!»
Η συνέχεια στο δεύτερο μέρος…
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.