Αδερφική αγάπη

Θεωρώ την αγάπη ένα από τα πιο όμορφα και αγνά συναισθήματα που υπάρχουν. Οι φίλοι, οι εραστές, όλοι είναι πρόσωπα με τα οποία μπορείς να νιώσεις σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό αυτό το συναίσθημα. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις αυτό είναι σύντομο όπως ακριβώς ένα αστέρι όταν πέφτει... ίσως προλάβεις να το δεις αλλά θα χαθεί γρήγορα... η ανάμνηση μένει μόνο.

Την αγάπη αυτή εγώ την βρήκα σε ένα άτομο που δεν περίμενα ποτέ. Τον ίδιο μου τον αδερφό. Με τον Νίκο είχαμε μια διαφορά 4 χρόνων, αυτό όμως ποτέ δεν μας εμπόδισε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Για εμένα ήταν μια φιγούρα προστατευτική, συνάμα παιχνιδιάρικη. Με έβλεπε πάντα ως ένα άτομο που έπρεπε να προσέχει και να φροντίζει ότι και να γινόταν. Ακόμα και όταν τσακωνόμασταν θα ερχόταν πάντα πίσω για να μου δώσει μια αγκαλιά που θα σηματοδοτούσε την λήξη του πολέμου.

Όταν μπήκα στην εφηβεία άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο πολύ διαφορετικά. Αλλαγές στο σώμα μου, περίεργα συναισθήματα και ανεξήγητες ορμές ήταν μόνο μερικά από τα νέα κεφάλαια της ζωής μου. Ο αδερφός μου κάθε φορά που θα ένιωθα περίεργα θα το αντιλαμβανόταν και θα ήταν εκεί για να με ρωτήσει τι έχω. Τις περισσότερες φορές απλά θα του έλεγα ψέματα ίσως από ντροπή. Ακόμα και αν πάντα ήταν τόσο άνετος μαζί μου δεν μπορούσα ποτέ να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί του. Μεγαλώναμε και ο Νίκος είχε ήδη μπει στο πανεπιστήμιο και εγώ βίωνα την εμπειρία “Λύκειο” που δεν μπορώ να πω πως ήταν και η καλύτερη. Εκείνος όμως πάντοτε θα φρόντιζε να βεβαιωθεί πως είμαι καλά.

Θα ερχόταν κοντά μου, θα με κοιτούσε με τα μεγάλα καστανά μάτια του και θα μου χαμογελούσε. Ένα χαμόγελο που με έκανε να ξεχνάω τα πάντα, έτσι μαγικά, και να σκέφτομαι μόνο πως ότι και να γίνει θα έχω εκείνον. Τότε ήταν που άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως ίσως ένιωθα κάτι μοναδικό για τον αδερφό μου. Κάτι ιδιαίτερο. Κάτι απαγορευμένο όμως. Άρχισα να γίνομαι πιο απόμακρος, κάτι που παρατήρησε γρήγορα και τον έκανε να αναρωτιέται πολύ έντονα γιατί. Εγώ θα τον καθησύχαζα όμως είχα αλλάξει. Φαινόταν καθαρά. Πρόσεχε γενικά αρκετά την εμφάνιση του για αυτό και ένιωθε αρκετά άνετα με το σώμα του. Όποτε εμφανιζόταν χωρίς μπλούζα εγώ θα γυρνούσα από την άλλη λες και άμα κοίταζα θα τα καταλάβαινε όλα.

Η συμπεριφορά μου για αρκετό καιρό συνέχισε να είναι έτσι. Πια είχε σταματήσει να με πλησιάζει και εκείνος. Είχε χάσει εντελώς την διάθεση του αλλά υπέθεσα πως έφταιγε το πανεπιστήμιο ή ίσως κάποια σχέση του. Συνήθιζε να μου λέει τα πάντα αλλά πια είχαμε εντελώς απομακρυνθεί. Η σχέση μας στο σπίτι ήταν θέμα ρουτίνας.

Είχα αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα της νέας κατάστασης ιδίως επειδή ο Νίκος έλειπε αρκετές ώρες από το σπίτι. Όταν θα ερχόταν θα ήμουν στο φροντιστήριο ή οτιδήποτε. Βλεπόμασταν λίγο. Η ατμόσφαιρα όμως ήταν πάντα η ίδια. Αμηχανία στον αέρα και συναισθήματα ανείπωτα.

Ένα Σαββατοκύριακο που οι γονείς μας έλειπαν στο εξοχικό μας, ήταν που αποφάσισα να βγω έξω και να διασκεδάσω. Ο αδερφός μου θα με κάλυπτε και όλα θα ήταν τέλεια. Βγήκα έξω, άρχισα να πίνω, άρχισα να διασκεδάζω και απλά να ζω σε έναν όμορφο δικό μου κόσμο. Οι ώρες περνούσαν και δεν έφτασα στο σπίτι παρά τα χαράματα και αφού με “έσυραν” δυο φίλοι μου. Δεν μπορούσα να θυμηθώ και πολλά, όλα είχαν γίνει πολύ γρήγορα.

Ξύπνησα το απόγευμα της επόμενης μέρας για να αντικρίσω έναν αδερφό πολύ διαφορετικό. Άρχισε να μου φωνάζει. Έβλεπα θυμό και οργή στα μάτια του. Μου έλεγε πως πέθανε το βράδυ περιμένοντας με, πως αν είχα πάθει κάτι θα τρελαινόταν και πως δεν με αναγνωρίζει πια. Ένιωσα απαίσια. Έναν κόμπο στο στομάχι μου και την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Ακόμα και αν φαινόταν ξεκάθαρα πως ακόμα ήταν οργισμένος με δέχτηκε στην αγκαλιά του.

Με συγχώρεσε και με κράτησε εκεί πολύ σφιχτά. Μου χτύπησε απαλά την πλάτη και μου είπε ξανά πόσο πολύ ανησύχησε. Ένιωσα τόσο απαίσια που δάκρυσα. Μόλις το αντιλήφθηκε μου χαμογέλασε και μου σκούπισε απαλά τα δάκρυα. Γέλασα από αμηχανία. Καθίσαμε στον καναπέ και με ρώτησε αν ήθελα να μου φτιάξει κάτι. Εγώ του απάντησα πως απλώς ήθελα να κάτσει μαζί μου.

-    «Χαζούλη μου...» είπε και ήρθε πιο κοντά μου.

Ήθελα τόσο πολύ να του πω πως δεν φταίει αυτός που τον αποφεύγω. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη και μου το είπε ο ίδιος. Με ρώτησε γεμάτος παράπονο τι έφταιξε.
Με μια κίνηση κόλλησα πάνω του, τον αγκάλιασα και ψέλλισα: «τίποτα…». Με αγκάλιασε σφιχτά και τότε ήταν που βρέθηκα να τον κοιτάζω για ακόμη μια φορά μες στα γεμάτα ζωή μάτια του. Η αμηχανία μας ήταν μεγάλη, η στιγμή όμως πολύ σπάνια.

Δεν ξέρω πως το έκανα ούτε γιατί. Απλά έγινε. Ακούμπησα τα χείλη μου στα χείλη του και αντί να αντισταθεί άρχισε να με φιλάει τρυφερά. Μου χάιδεψε το πρόσωπο και εγώ έμεινα να τον κοιτάω σοκαρισμένος. Πήγα να φύγω... αλλά εκείνος με τράβηξε πάνω του πάλι. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρος πως έγινε επειδή το ήθελε. Βύθισε την γλώσσα του στο στόμα μου και αρχίσαμε να φιλιόμαστε με όσο πάθος είχαμε. Σε λίγο βρέθηκα να του φιλάω τον λαιμό.. το στήθος και την κοιλίτσα. Μου έβγαλε την μπλούζα και άρχισε να με φιλάει και εκείνος.

Δεν ήξερα τι έκανα και μέχρι που έπρεπε να το τραβήξω. Εκείνος απλά ήταν τρυφερός μαζί μου, με αγαπούσε ειλικρινά. Χάιδεψα τον καβάλο του τζιν του για να διαπιστώσω πως ήταν τραγικά ερεθισμένος, όσο ακριβώς και εγώ. Το άγγιγμα μου στο τζιν του τον έκανε να λιώσει. Ξεκούμπωσα το πρώτο κουμπί και ενώ ετοιμαζόμουν και το δεύτερο, με άρπαξε με ακούμπησε πάνω του, και άρχισε να με φιλάει ξανά με ένα άγριο πάθος σαν να το φυλούσε καιρό μέσα του. Όλο μου το εγώ είχε τρελαθεί, δεν ήξερα τι συνέβαινε.

Ο αδερφός μου με ξάπλωσε απαλά στον καναπέ και έβγαλε το τζιν του. Αμέσως φανερώθηκε το εσώρουχο του που έκρυβε όλο τον ερεθισμό που του είχα προκαλέσει. Έβγαλε και το δικό μου και συνέχισε να με φιλάει. Δεν συνεχίσαμε εκείνο το βράδυ. Κοιμηθήκαμε απλά αγκαλιά ξέροντας πως αυτός είναι εκεί για εμένα και εγώ για εκείνον.

Από εκείνη την ημέρα όλη μου η ζωή άλλαξε. Δεν αποκτήσαμε σχέση εραστή και ερωμένου, ήμασταν όπως πριν, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά, με προστάτευε και φρόντιζε και εγώ μόλις μπορούσα του έδειχνα την αγάπη μου. Η συνέχεια δόθηκε καιρό μετά. Ήταν ένα όμορφο βράδυ στις καλοκαιρινές διακοπές μου, όταν αρχίσαμε να ζούμε το μικρό μας ρομάντζο πάλι. Αυτή τη φορά όμως ήθελα να νιώσω τον αληθινό έρωτα με τον αδερφό μου.

Τα χέρια μου κατέβηκαν στο παντελόνι του. Το κατέβασα βιαστικά και αφουγκράστηκα το εσώρουχο του. Η στύση του ήταν ολοφάνερη. Ήταν σειρά μου να γδυθώ. Με έγδυσε εντελώς και έμεινε να θαυμάσει το γυμνό μου σώμα. Άρχισε να το ακουμπάει. Κάθε του άγγιγμα με έκανε να ανατριχιάζω. Κάθε του άγγιγμα με ταξίδευε σε έναν άλλο κόσμο. Σύντομα βρισκόταν μέσα μου. Στην αρχή ο πόνος ήταν αφόρητος αλλά η ηδονή τεράστια.

Την στιγμή που μπήκε μέσα μου με αγκάλιασε δυνατά. Με φίλησε και με έκανε να ξεχαστώ. Δεν ήθελε να πονάω αλλά επιτάχυνε συνεχώς. Ένιωθα πως θα διαλυθώ. Φιλιά, χάδια, ο αδερφός μου μέσα μου… όλα μια μεγάλη δίνη. Πονούσα αλλά τρελαινόμουν. Προσπαθούσα να κουνάω ρυθμικά τη λεκάνη μου πάνω στο πέος του που τριβόταν με ηδονή μέσα μου. Μου έκανε έρωτα τόσο δυνατά και έντονα. Το δικό μου πέος κόντευε να εκραγεί. Τον ήθελα τόσο πολύ. Τον αγαπούσα και τώρα ήταν μόνο δικός μου.

Επιτέλους ότι ζητούσα, να νιώσω τον έρωτα με κάποιον που ξέρω πως θα είναι εκεί για εμένα για πάντα. Το σώμα μας είχε γίνει ένα. Το ιδρωμένο του κορμί κολλούσε πάνω στο δικό μου.

Μου άρπαξε το κεφάλι, έσκυψε πάνω μου και φώναξε πως θέλει να τελειώσει. Του είπα πως μπορεί να κάνει ότι θέλει. Το πέος του τραντάχτηκε μέσα μου και τελείωσε. Έβγαζε μικρούς αναστεναγμούς ενώ ακόμα έσπρωχνε την λεκάνη του δυνατά προς τα μέσα. Μόλις ένιωσα τον οργασμό του, τελείωσα και εγώ.

Από τότε λίγες φορές ακόμα κάναμε κάτι παρόμοιο. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε όμως γιατί καταλαβαίναμε πως δεν ήταν υγιές ειδικά για δυο αδέλφια. Μολαταύτα δεν έπαψε ποτέ να είναι το ίδιο ευγενικό πρόσωπο που με φροντίζει και αγαπάει το ίδιο. Αυτό είναι για μένα η... “Αδελφική αγάπη”.